Kies een taal
"Onbekend", "slap figuur", "zonder charisma"… de Europese pers stond vol loftuitingen voor de eerste vaste voorzitter van de Europese Raad, Herman Van Rompuy. In vergelijking met Tony Blair wordt de Belgische premier gezien als een consensuszoeker, die de ‘echte’ leiders van Europa zoals Nicolas Sarkozy of Angela merkel niet voor de voeten dreigt te lopen.
En als deze weinig flatteuze bewoordingen nou eens simpelweg te maken zouden hebben met het feit dat Van Rompuy uit een ‘klein’ land afkomstig is, waar de media en de regeringen zich amper voor interesseren omdat hun blikken gericht zijn op de ‘groten’ zoals Groot-Brittannië, Frankrijk of Duitsland? De Luxemburger Jean-Claude Juncker en Jan Peter Balkenende werden ook als weinig charismatisch beschouwd en komen ook alledrie uit een ‘klein’ landje. Alsof de geografische omvang van een staat van invloed zou zijn op de persoonlijkheid die hem vertegenwoordigt. De media hebben het zogenaamde gebrek aan verve van bepaalde ‘tweede rangs’ politici snel opgepikt en de draak ermee gestoken. En dat terwijl ook zij kanshebbers waren voor de functie.
De Belgen zien in Van Rompuy de man die in staat is geweest een bepaalde mate van eenheid te bewaren in het land, en Balkenende en Juncker zijn allebei al geruime tijd aan de macht en genieten benijdenswaardige populariteit terwijl die van hun ‘grote’ ambtgenoten afneemt. De sleutel van hun succes? Ze beheren de kunst van compromissen sluiten en consensus zoeken, en dat is precies de manier van functioneren waar de Europese Unie altijd voor gekozen heeft om het hoofd te kunnen bieden aan nationale veto’s en waardoor zij tot nu toe vooruitgang heeft weten te boeken. J.S.
