Kies een taal
De Britse Royal Navy heeft een vloot oorlogsschepen naar Gibraltar gestuurd, het schiereiland dat opnieuw voor spanningen zorgt tussen Spanje en Groot-Brittannië. De Britse marine zegt echter dat deze stap deel uitmaakt van een “routinemanoeuvre” en niets te maken heeft met de huidige politieke ruzie, aldus de Financial Times.
Het nieuws volgt op eerdere berichten dat de eerste minister van Gibraltar, Fabian Picardo, om extra marinesteun heeft gevraagd in het conflict, dat vorige week een hoogtepunt bereikte toen de regering van De Rots betonblokken liet afzinken als vergelding voor vermeende schendingen van de territoriale wateren van Gibraltar door Spaanse vissers.
Defensiecorrespondent Robert Fox van The London Evening Standard schrijft:
De schermutselingen van de afgelopen tijd zijn inderdaad heftig. Maar ondanks alle verhitte gemoederen in de gloeiendhete middagzon aan de grenzen van Gibraltar, is het ondenkbaar dat Groot-Brittannië en Spanje, die nauw samenwerken in de NAVO en de VN, in een ernstig conflict verwikkeld zouden kunnen raken.
Nieuwsbrief in het Nederlands
Intussen stelt The Economist dat het strategische belang dat het schiereiland ooit voor Groot-Brittannië vertegenwoordigde, niet langer bestaat. Daarom vraagt het Britse blad zich af: “Waarom geven we het niet uit handen?” Het vervolgt:
Tien jaar geleden zijn er door een Britse regering pogingen gedaan om tot een gezamenlijk bestuur te komen. Maar de inwoners van Gibraltar waren woest, en Spanje was louter in het plan geïnteresseerd als stap naar het herstel van de volledige soevereiniteit, die het land had moeten afstaan in het Verdrag van Utrecht uit 1713. Bij een in 2002 gehouden referendum wees 98 procent van de inwoners van Gibraltar het idee echter van de hand. Dit is een geschil waarvan het einde nog niet in zicht is. […] Deze laatste confrontatie zal ervoor zorgen dat er ook deze generatie geen oplossing zal worden gevonden.
In Spanje veroordeelt het conservatieve dagblad ABC de “onaanvaardbare Britse provocatie”. Het roept op tot een “oplossing van een probleem dat de nationale belangen, soevereiniteit en waardigheid” van Spanje raakt, met het oog op de illegale activiteiten rondom De Rots. Hoogleraar Moderne Geschiedenis Ricardo García Cárcel benadrukt in ABC dat het “stigma” van Spanje te maken heeft met het gebrek aan een staatsbeleid ten aanzien van Gibraltar:
Driehonderd jaar later is er niets geleerd over wat het Verdrag van Utrecht werkelijk inhield: de kosten van de fragiliteit van de staat, de sektarische scheidslijnen, de ontbrekende nationale trots.
Maar Ramón Pérez-Maura schrijft:
We zien nu dat de Britten die het meest open van geest zijn, hun minachting voor dit piratennest [Gibraltar] erkennen, ook al beweren ze dat Londen niets kan doen zonder rekening te houden met de wil van de “llanitos” [de naam die is gegeven aan de bewoners van De Rots].
Niettemin betogen andere commentatoren, zoals Luis Arroyo dat de huidige Spaanse belangstelling voor De Rots misschien strategisch van aard is. Het zou namelijk een manier kunnen zijn om de aandacht af te leiden van het jongste politieke corruptieschandaal rondom de vroegere penningmeester van de Spaanse regeringspartij Partido Popular (PP). Er zouden echter wel “tien Gibraltar-affaires nodig zijn om de tsunami van Barcenas te keren”, schrijft Arroyo.
