Kies een taal
Het debakel van de Spaanse banksector is een schande van staatswege. Dit komt door de constructie van een mythe. Door de belangenverstrengeling van publiek en privé, in de zaken die als delict bestempeld moeten worden. Door de winsten die sommigen hebben opgestreken, maar die niets zijn in vergelijking met de gevolgen ervan die anderen zullen moeten dragen. Door de ontkenningen. Door de besmetting. Door de leugens. Iedereen liegt. En er wordt steeds gelogen tegen dezelfde mensen: tegen de belastingbetale...sorry, ik bedoel: tegen het volk.
Wij hebben tegenwoordig het recht om te praten over wat er bij anderen gebeurt. Het huis van die anderen is immers verhypothekeerd en wij moeten daarvoor gaan betalen. Wij, dat zijn de “Europeanen”. Welk verschil bestaat er in wezen tussen Griekenland, dat loog over zijn overheidsuitgaven, en de Spaanse banken, die logen over hun resultaten?
Voorkomen dat het een staatsprobleem wordt
**Waarin Spanje zich onderscheidt van Ierland, is in de gekozen oplossing. Ierland heeft de door de banken veroorzaakte schade genationaliseerd waardoor het in het nationale begrotingstekort is opgenomen. In Spanje probeert men een veiligheidsketen rond het bankwezen te leggen door het land 100 miljard euro te lenen die staatsschuld zullen worden. Beide oplossingen dienen één doel: voorkomen dat het probleem van de banken een staatsprobleem wordt. Maar het mag duidelijk zijn dat die 100 miljard deel uitmaken van een reddingsplan voor Spanje. Daaronder valt natuurlijk ook een bezuinigingsprogramma. Daarover wordt dan wel gezwegen, maar het is al wel in werking gesteld. En het stelt de Spaanse banken onder toezicht van de Europese Centrale Bank.
De Spaanse Bank is nog mijlenver verwijderd van een goede afloop. En wel zodanig dat de regering Rajoy het vertrouwen in de bank heeft opgezegd door de controle van de staatsboekhouding over te dragen aan het ministerie van Economische Zaken.
De Europese banken zullen niet meer zoveel geld verdienen als in het verleden. Ze zullen te maken krijgen met fusies en opheffingen, ze zullen filialen moeten sluiten, personeel moeten ontslaan, en moeten inleveren op bezittingen en resultaten. Wij kunnen u daar alles over vertellen. In Portugal lopen we wat dat betreft flink voorop.**
De democratie moet wel heel ziek zijn
**Wat we trouwens nog meer over Portugal kunnen vertellen: deze goede leerling heeft reden tot glimlachen. Het kapitalisatieproces loopt op zijn eind, en de banken beginnen de zomer met eigen vermogens die hun weerga in Europa niet kennen. Daar moet bij worden opgemerkt dat een deel publiek en een deel privaat is, maar dat is een boekhoudkundige kwestie waarover we nog wel een hoofdartikel kunnen schrijven.
“Hoe kunnen we ophouden met de *blame game*?”, vroeg Bob Diamond, voorzitter van de Barclays bank, anderhalf jaar geleden. Als we zeggen dat de bankensector de politiek in gijzeling houdt, dan is dat precies wat we bedoelen: debiteurenrepublieken en crediteurenmonarchieën. Financiële experts die alles weten en die onwetende politici om de tuin leiden. De enen hebben de ongehoorde brutaliteit om degenen die betalen voor hun fouten, ‘financieel analfabeten’ te noemen. Ja, zij die onze toekomstige begrotingen hebben opgeblazen, bezuinigingen prediken en voor faillissementen en werkloosheid zorgen, zijn ook degenen die het volk beschuldigen van financiële onwetendheid. Knap hoor.
De crisis is een bankencrisis. Die heeft zich uitgezaaid en een staatsschuldencrisis veroorzaakt. En van beide crises zijn de “Europeanen” het slachtoffer. Wij allemaal dus. De democratie moet wel heel ziek zijn, aangezien liegen tegen Europese instellingen, zoals in Griekenland, kwalijker wordt geacht dan liegen tegen het volk, zoals in Spanje gebeurde. De banken worden te hulp geschoten. En wij, wat zeggen wij tegen hen? Niets. Alles is al gezegd. Wij hebben al alles geschreven wat er te schrijven viel. We kunnen het alleen maar ondergaan. Hoe komen we die afgrond uit?**
