Kies een taal
Met Martin Schulz schopt de waarschijnlijk enige Duitstalige Europarlementariër die bekend is bij zijn landgenoten het tot voorzitter van het Europees Parlement. Dat dankt hij onder andere aan zijn welsprekendheid. Deze man overschrijdt in plenaire vergaderingen met regelmaat zijn spreektijd “om aan zijn fractiegenoten te laten zien dat niemand zo’n grote bek heeft als hij”, schrijft Der Spiegel. Het Duitse weekblad legt uit dat Schulz het Europees parlement wil laten uitgroeien tot “een oppositionele macht”. “Hij gaat oppositie voeren tegen de Europese Raad", waar staatshoofden en regeringsleiders besluiten bekokstoven, en wil druk uitoefenen op de Europese Commissie door middel van politieke initiatieven, “ongeacht of dat in de verdragen is vastgelegd of niet", zoals hij al aan belangstellenden heeft uitgelegd. Het weekblad wijst erop dat deze functie voor Schulz, in tegenstelling tot zijn voorgangers, niet het einde van zijn loopbaan betekent en dat hij nog andere politieke ambities koestert. Spiegel voorspelt:
Een strijd om macht, aandacht en het monopolie op de uitleg van de verdragen. Een strijd die kan mislukken of het Parlement belachelijk kan maken, maar ook de machtsstructuren in Brussel kan veranderen.
Financial Times Deutschland is het daarmee eens, maar betwijfelt of Schulz werkelijk in staat zal blijken om te imponeren met zijn ”pogingen”. Zo wil Schulz actief gaan deelnemen aan de EU-toppen, te beginnen met de onderhandelingen over het fiscale pakket.
Hij kan daarin niet langer alleen voor zijn eigen fractie spreken, maar moet alle Europarlementariërs vertegenwoordigen: nationalisten en pro-Europeanen, links en rechts, generalisten en centralisten. Hij kan al deze meningen niet vertegenwoordigen in de onderhandelingen. (…) En dat is zijn rol ook niet.
De Poolse pers komt op haar beurt met een eerbetoon aan scheidend voorzitter Jerzy Buzek. Weekblad *Wpros*t schrijft dat hij als strategie directe confrontaties uit de weg ging en in plaats daarvan liever probeerde compromissen te sluiten. Buzek bewees bovendien zijn talent als onderhandelaar: hij was het namelijk die de Tsjechische president Václav Klaus wist te overtuigen om het verdrag van Lissabon te ondertekenen. Met zijn reis naar Moldavië leverde hij bovendien een bijdrage aan het oplossen van een regeringscrisis en aan het opzetten van een pro-Europese coalitie in dat land.
Buzek hield vinger aan de pols van de internationale politiek en wist waar en wanneer hij aanwezig moest zijn. Hij sprak met demonstranten op het Tahrir-plein in Caïro en met Libische rebellen in Tripoli, die hun ‘Dank aan Europa!’ voor hem scandeerden.
Wprost voegt toe dat ondanks het feit dat Buzek alom waardering en respect oogstte, hij wel degelijk kritiek kreeg op zijn voorliefde voor politiek correct handelen en op de overdreven manier waarop hij procedures naleefde. Maar per saldo, schrijft Gazeta Wyborcza verheugd, heeft hij:
(…) beslist bewezen dat Poolse politici in staat zijn hoge internationale functies te bekleden.
