Wybierz język
W środę 1 lipca Szwecja, po Czechach, obejmie przewodnictwo w Unii.
23 czerwca szwedzki premier Fredrick Reinfeldt ogłosił, jakie będą jego priorytety w czasie, w którym będzie stał na czele „27”. Będą to: wyprowadzenie Europy z kryzysu gospodarczego, który podkopuje jej wzrost i obniża morale, oraz zapewnienie jej znaczącej roli podczas grudniowej konferencji ONZ w sprawie ocieplenia klimatu. Już te dwa zadania mogłyby wypełnić bez reszty najbliższe półrocze. Ale ponieważ nikt nie lubi, żeby mu wytykano brak ambicji, Szwecja dorzuciła do tego spisu tematy, które leżą jej na sercu, jak wzmocnienie współpracy w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych – czyli Program Sztokholmski – i przyjęcie europejskiej strategii dla Morza Bałtyckiego.
Jako uprzejmy i otwarty sąsiad, zamierza również posunąć naprzód sprawy związane z przystąpieniem do Wspólnoty Chorwacji i innych republik byłej Jugosławii, jak też Turcji i „być może” Islandii. To jest ta łatwiejsza część palanu. Dalej są jeszcze poważniejsze kwestie: trzeba znaleźć następcę José Manuela Barroso na czele Komisji. Choć państwa członkowskie zgadzają się, aby powierzyć mu kolejny mandat, to przecież świeżo wybrani europosłowie też chcą mieć coś do powiedzenia. A ponieważ nie lubią być ponaglani, mogą zechcieć zaczekać do jesieni, na wyniki drugiego referendum w Irlandii w sprawie traktatu lizbońskiego. Traktat ustanawia między innymi nowe zasady mające poprawić funkcjonowanie Unii. Gdyby zwyciężyło „tak”, to Szwecji pozostanie bardzo niewiele czasu, aby go wprowadzić w życie, chyba że będzie wolała podrzucić gorący ziemniak Hiszpanii obejmującej prezydencję w styczniu.
