Wybierz język
Na początku listopada zaprezentowano wyniki nietypowego badania pod hasłem „Nowe oblicze cyberpopulizmu”. Zostało ono przeprowadzone przez think-tank Demos, który zapytał ponad 10 tysięcy działaczy skrajnej prawicy z całej Europy o to, jak postrzegają ewolucję społeczeństwa.
Demos nawiązał kontakt z aktywistami w tej przestrzeni, w której ci na co dzień się obracają, a mianowicie w sieciach społecznościowych, aby dokonać analizy „nowej prawicy”, biorąc za podstawę sposób rozumowania i argumentację jej przedstawicieli.
Są oni aktywni głównie w sieci, choć biorą także udział w wyborach, manifestacjach i od czasu do czasu angażują się w działalność prowadzoną w inny sposób i gdzie indziej. Ruch ten skupia zarówno zadymiarzy z English Defence League, jak i liderów politycznych o utrwalonej pozycji, takich jak Geert Wilders w Holandii albo Jimmie Åkesson w Szwecji.
Międzynarodówka ksenofobów
Jego członkowie nie mają zaufania do polityków ani do systemu prawnego. Chodzą na wybory, ale wątpią w to, czy ich głos może coś zmienić. Ich szeregi zasilają przeważnie mężczyźni – tylko jedna czwarta to kobiety – i w większości to ludzie młodzi (dwie trzecie cyberaktywistów ma poniżej trzydziestu lat). Jest to transgraniczny internetowy ruch, który paradoksalnie działa na rzecz przywrócenia granic. „Międzynarodówka” złożona z jednostek, które innych narodów nie lubią.
Europejska skrajna prawica obejmuje wiele różnych nurtów oraz ruchów i zawsze łatwo jest wpaść w pułapkę zbyt daleko posuniętych uogólnień. Ale istnieje w Europie stosunkowo szeroki margines – to ludzie, którzy obawiają się rozmycia swojej tożsamości narodowej. A integracja europejska i globalizacja są czymś, co ich przeraża.
Europa doświadczyła już nacjonalizmu – doprowadził on do wojny i ludobójstwa. Powinna więc być czujna. A tymczasem wydaje się, że o tej czujności zapomina.
Podkute glany stoją gotowe do włożenia
W dobie deficytów często możemy usłyszeć, że najistotniejszym wyzwaniem jest przywrócenie zaufania rynków do Europy oraz do jej państw członkowskich. A jednak zaufanie obywateli jest ważniejsze. Zwłaszcza w przypadku młodzieży. Ale europejscy liderzy polityczni wydają się tym nie przejmować.
Jak na razie zarządzanie kryzysem gospodarczym przyniosło w rezultacie jedynie zwiększenie nierówności i marginalizację całych warstw społeczeństwa. Skutki tej terapii oszczędnościowej najdotkliwiej odczuwano w Grecji – przez rok pracę straciło tam 400 tysięcy osób. Jedna czwarta ludności żyje obecnie poniżej granicy ubóstwa.
Kto będzie następny na liście? Co teraz, po odejściu Berlusconiego, stanie się we Włoszech? Obecna sytuacja wydaje się być typowym przykładem tego, jak nie należy traktować ludzi, jeżeli chcemy uniknąć wybuchów społecznych. W europejskich przedpokojach podkute glany stoją już równiutko w rządku gotowe do włożenia.
