Wybierz język
Na początku października odbył się w Ferrarze doroczny festiwal Internationale, włoskiego partnera Presserop.eu. Jeden z tematów dyskusji brzmiał: „Europejska droga 1989–2009: od entuzjazmu do sceptycyzmu”. W gruncie rzeczy nie było w nim niczego, co mogłoby przyciągnąć tłumy.
Debata miała się odbyć niedzielnego ranka i nie było to jedyne w tym czasie wydarzenie. A jednak sala pękała w szwach. Na średniowiecznym dziedzińcu zamku Estense kilkadziesiąt osób cierpliwie czekało, aż będzie mogło zabrać glos w dyskusji z udziałem czeskiego, rumuńskiego i niemieckiego dziennikarza oraz Roberto Santaniello, przedstawiciela Komisji Europejskiej we Włoszech.
Zdecydowana większość młodych słuchaczy, Włochów i obywateli inny krajów, zadawała celne pytania na temat funkcjonowania Unii i jej instytucji. I okazywała przy tym coś w rodzaju niezadowolenia, że europejskie struktury nie dość szybko są budowane.
Koncepcja federalistyczna, która ma jak dotąd bardzo niewielu zwolenników w Europie, wcale nie budziła w nich strachu. Wręcz przeciwnie – domagali się, żeby na Kontynencie było więcej Unii, a mniej państwa. Stawiali sobie z niepokojem pytanie, czy po przyjęciu traktatu lizbońskiego sprawy na pewno pójdą naprzód. Mieli zarazem obawy, czy europejski proces podejmowania decyzji jest dostatecznie przejrzysty i czy rzeczywiście uwzględnia zasady bezpośredniej demokracji.
Od dawna wiadomo, że młodzież to najbardziej entuzjastycznie do Europy nastawiona część społeczństw. To napawa nadzieją. Nasi przywódcy, tak ostrożni i tak skorzy do obarczania Brukseli winą za swoje porażki, dobrze by zrobili, biorąc to pod uwagę.
GP.A.
