Wybierz język
Zarzuca się często Unii Europejskiej, że jest łagodnym, a może nawet miękkim, mocarstwem, niezdolnym, również z powodu wewnętrznych podziałów, do formułowania wiarygodnej i skutecznej polityki zagranicznej. Ale jeśli nawet nie zawsze jej się udaje odcisnąć swoje piętno na światowej dyplomatycznej szachownicy, jest niewątpliwie atrakcyjna dla bliskich sąsiadów. W ostatnich dniach mieliśmy na to jeszcze jeden dowód. Oto w wyborach parlamentarnych, które się odbyły 29 lipca w Mołdawii, wygranych z niewielką przewagą przez opozycję, większość wyborców głosowała na partie proeuropejskie. Jeśli zwycięzcom uda się utworzyć rząd – co nie jest takie pewne, ponieważ partia komunistyczna pozostaje nadal siłą numer jeden – Kiszyniów może w bardzo niedługim czasie złożyć wniosek o przystąpienie do UE.
Islandia, która długo się opierała syrenim śpiewom Brukseli, teraz osłabiona gospodarczym kryzysem, zachowała się pragmatycznie, postanawiając schronić się pod, jak się sądzi, opiekuńcze skrzydła Unii. Reykjavik złożył 23 lipca wniosek o przystąpienie, powitany z entuzjazmem w Brukseli i innych stolicach europejskich. Tak wielkim entuzjazmem, że niejeden dyplomata musiał uspakajać i zapewniać pozostałe kraje kandydujące (zwłaszcza te bałkańskie), że ich sprawom nadany zostanie szybszy bieg. I wreszcie z okazji, przypadającej 1 sierpnia, rocznicy podpisania szwajcarskiego paktu federalnego grupa intelektualistów z tego kraju pod wodzą Klubu Helwetyckiego wystosowała apel, podjęty przez genewski Le Temps, w sprawie wejścia Szwajcarii do Unii. Jak widać, krytykowany przez niektórych „soft power” może się niekiedy okazać skuteczniejszy niż twarde, ustatkowane mocarstwo.
