Wybierz język
„Nowy start. Prezydent Hollande zobowiązuje się zmienić kierunek Europy”; według londyńskiego dziennika The Guardian socjalistyczny kandydat „odniósł wspaniałe zwycięstwo, nie tylko dla samego siebie […], nie tylko dla Francji, ale również dla lewicy w Europie”.
Nicolas Sarkozy jest jedenastym europejskim przywódcą, który upadł od czasu wybuchu kryzysu finansowego, i ten wynik stanowi coś więcej niż tylko napomnienie dla niedawnych zwolenników urzędującego prezydenta w osobach Merkel czy Davida Camerona. Nowy kierunek Francji jest śmiertelnym ciosem dla traktatu fiskalnego, który był odpowiedzią Europy na kryzys.
„Frau Merkel, przybywam”, pisze w tytule Frankfurter Rundschau. Już w swoim pierwszym wystąpieniu prezydent-elekt zapowiedział, że pierwszą wizytę zagraniczną złoży niemieckiej kanclerz, która powinna przystosować się do tego nowego partnera, mimo dzielących ich różnic ideologicznych:
Merkel nie byłaby sobą, gdyby nie była zdolna zmienić kursu. Nie ma ona ideologicznych problemów z socjaldemokratami [z którymi rządziła w latach 2005–2009], nawet jeśli zwą oni siebie socjalistami. Hollande nie ogłosi rewolucji. Będzie musiał się dostosować, tak samo jak Merkel uczyniła to w trakcie kryzysu greckiego.
„Hollande wygrywa, Europa staje przed wyzwaniem”, pisze w tytule Corriere della Sera, w ocenie którego nowy francuski prezydent jest „normalnym przywódcą na wyjątkowe czasy”.
Przesłanie tego francuskiego maja w czasach kryzysu, schyłku obywatelskich uczuć i antypolityki jest więc pełne nadziei. Dla Francji oraz dla Europy, która patrzy na Francję. [… Jest to] także wybór będący gestem obrony przeciwko Europie stojącej pod znakiem poświęceń bez sprawiedliwości oraz dyscypliny bez wzrostu. […] Francja pod rządami Hollande’a nie marzy już o socjalizmie w jednym kraju, lecz o tym, żeby w Europie było trochę więcej socjaldemokracji.
Według El Mundo „zwycięstwo Hollande’a zapoczątkowuje niepewność w Europie”: konserwatywny dziennik niepokoi się, jak będzie wyglądać „nowa epoka”, która rozpoczyna się „dla Francji i dla reszty kontynentu”.
Nigdy jeszcze wybory prezydenckie we Francji nie miały aż takiego oddźwięku w Europie. […] Zwycięstwo kandydata socjalistów przełamuje hegemonię centroprawicy w minionej dekadzie i budzi wątpliwości w kwestii kohabitacji z kanclerz Angelą Merkel, z którą [urzędujący prezydent Nicolas] Sarkozy chciał się porozumieć w sprawie unii fiskalnej i polityki oszczędności.
„Nowy start dla Europy”, ocenia De Morgen, którego zdaniem jednak „socjalista Hollande wchodzi natychmiast w drogę Niemcom w kwestii polityki zaciskania pasa”. W komentarzu redakcyjnym dziennik zauważa, że
pytanie o to, czy Hollande będzie mógł dokonać tego europejskiego zwrotu [w stronę stymulowania wzrostu], pozostaje otwarte. Już sobie wyobrażamy jego pierwszą podróż do Berlina, gdzie będzie musiał zawrzeć historyczny kompromis ze srogą Merkel. Te dyskusje będą się toczyć w burzliwym klimacie po wczorajszych wyborach parlamentarnych, które poszatkowały polityczny krajobraz w Grecji. [...] Europa stała się od wczoraj bardziej czerwona. Ale równocześnie burzowe chmury nad kontynentem jeszcze bardziej pociemniały.
W Sztokholmie Dagens Nyheter stwierdza, że o ile w kwestii imigracji i mniejszości nowy prezydent wybrał bardziej tolerancyjną i otwartą drogę niż Nicolas Sarkozy, to „rodzi on niepokojące pytania w dziedzinie polityki gospodarczej”:
Jeżeli Hollande zerwie pakt fiskalny, wywoła to poważne problemy. Europa potrzebuje wzrostu, ale bez skutecznej bariery przeciwko wielkim deficytom budżetowym w państwach członkowskich trudno będzie utrzymać euro przy życiu. Godziłoby to w unię walutową i jej zdolność do podejmowania wspólnych decyzji. Oto dlaczego wydaje się rzeczą trudną, aby Hollande na serio zażądał renegocjacji paktu. Bardziej prawdopodobne jest, że zadowoli się dodaniem bardziej niewinnego protokołu podkreślającego znaczenie wzrostu.
W praskim dzienniku Hospodářké Noviny publicysta Martin Ehl ocenia, że po tym „wyborczym weekendzie” wyłoniła się „inna Europa”. Wybory prezydenckie we Francji i parlamentarne w Grecji pokazują, że Stary Kontynent staje w obliczu „nowej rewolucji francuskiej”. Sprawia ona, że drży w posadach konsensus w kwestii integracji europejskiej, która jest w najgłębszym kryzysie od lat 50:
Europejczycy oczekują od swoich przywódców czegoś więcej niż tylko ograniczania się do cięć budżetowych. […] Oprócz przyjęcia paktu fiskalnego Europa będzie musiała nauczyć się myśleć o ekonomii w innowacyjny sposób.
