Kies een taal
De opkomst van de Europese verkiezingen was lager dan ooit (slechts 43% van de 388 miljoen kiezers ging stemmen) en zullen wellicht niet tot substantiële wijzigingen in de zetelverdeling in het Parlement leiden. Toch tekenen zich ingrijpende veranderingen af, zowel binnen het rechtse als het linkse Europese politieke kamp.
De fractie van de Europese Volkspartij en Europese Democraten (EVP-ED) bevestigt haar positie van grootste fractie in het Parlement en wint zetels. De Partij van de Europese Sociaal-Democraten (PES) blijft de tweede fractie, maar verliest een niet gering aantal zetels. Dit wordt gecompenseerd door een duidelijke groei van de Groenen, die de vierde fractie worden, en van extreem-links, dat zijn zetels behoudt en er zelfs een paar bij krijgt. De liberalen blijven de derde Europese fractie en zullen als zodanig een dooslaggevende rol blijven spelen in de stemmingen, aangezien ze nu eens met links, en dan weer met rechts meestemmen.
De uitgesproken rechtse partijen die vijandig tegenover de Europese integratie staan, boeken in veel landen een flink succes (Nederland, Oostenrijk, Hongarije en het Verenigd Koninkrijk).Hoewel de partijen weinig van hun plaats lijken te komen, ondergaat het Europese politieke panorama een ingrijpende verandering. Gematigd rechts slaagt er vreemd genoeg in om op twee fronten winst te behalen: in landen waar zij deel uitmaken van de regering, zoals in Frankrijk, Italië en Duitsland, heeft hun boodschap van stille kracht die oog heeft voor de angst van de kiezers en deze weet te sussen, hun de verkiezingszege oplevert. In landen waar gematigd rechts in de oppositie zit, zoals in Spanje of Groot-Brittannië, haalt het de proteststemmen binnen waarmee de zittende partijen de gevolgen van de economische crisis moeten bezuren.
Wat de crisis binnen de socialistische partijen op Europees niveau betreft: dit lijkt eerder een communicatiecrisis - onvermogen om tot de traditionele of tot potentiële nieuwe kiezers te spreken - dan een politieke crisis te zijn. Een ander aspect, tot slot, dat uiterst veelzeggend is: het succes van het xenofobe, anti-Europese extreem- rechts in Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Oostenrijk, Hongarije en zelfs in Finland, waar de angst voor maatschappelijke veranderingen die worden aangewakkerd door de economische crisis, zich uit in woede, een vijandige houding en de roep om een morele en racistische « orde ».
Deze resultaten bevestigen in grote lijnen de huidige verdeling van de politieke macht in het Parlement en zouden ook de laatste mogelijke obstakels moeten wegnemen om het mandaat van José Manuel Barroso als voorzitter van de Europese Commissie te verlengen. Aan de andere kant is het waarschijnlijk dat de Partij van de Europese Sociaal-Democraten het voorzitterschap van de Unie, waarin het Verdrag van Lissabon voorziet, voor een van haar leden opeist. En welke kandidaat zou in de ogen van rechts dan het minst "socialistisch" en geschikter kunnen zijn dan de voormalige Britse premier Tony Blair?
