Kies een taal
De Europese Unie lijkt op een gigantische mierenhoop waar duizenden werkende mieren schijnbaar doelloos voortbewegen, op elkaar opbotsen en chaotisch in het rond rennen. Maar in tegenstelling tot het rijk der mieren, waar iedereen onder een machtige koningin valt die de touwtjes in handen heeft, heeft de EU pas nu aanstalten gemaakt om een leider te kiezen.
Sommigen willen de functie aan een sterke, charismatische politicus geven, zoals de Britse ex-premier Tony Blair; terwijl anderen hun voorkeur geven aan minder in het oog lopen figuur, een doorsnee type die makkelijker te accepteren is (en te manipuleren). De premiers van Luxemburg en van Nederland, Jan Peter Balkenende, worden gewoonlijk tot de tweede categorie gerekend.
De tegenovergestelde kampen hebben hun monden vol van loftuitingen waarin ze de nadruk leggen op Europa’s belangen en de noodzaak om de globale positie van de EU te versterken, of op de noodzaak om de kleinere lidstaten meer gewicht in d schaal te laten leggen ten opzichte van de grotere. Al deze argumenten worden vaak geserveerd met een solidair sausje. Maar in feite is er simpelweg sprake van een wedstrijd touwtrekken.
De kleinere lidstaten steunen de zwakkere, glansloze kandidaten omdat ze bang zijn voor de hegemonie van de hernieuwde sterke Frans-Duitse as, te hoge bijdragen om de klimaatverandering te bestrijden, of teveel Brusselse macht ten koste van nationale regeringen. De Europese zwaargewichten daarentegen willen zich verlossen van de budgettaire discipline en de EU in een nieuwe richting duwen. Beide partijen verdedigen hun eigen belangen. En aangezien ze in achterkamertjespolitiek verwikkeld zijn, dreigen ze het algemene Europese belang uit het oog te verliezen.
M.Z
