Kies een taal
De finale van het wereldkampioenschap voetbal wordt dus een Europees duel. En nog beter: het winnende team wordt het eerste in de geschiedenis van dit toernooi dat de cup buiten het oude continent in de wacht sleept. Nederlands Oranje tegen het Spaanse Roja, de top van het Europese voetbal houdt stand terwijl aan het eind van de eerste ronde nog werd gezegd dat ze uitgespeeld waren. “Europa verliest glans, ook op het veld”, kopte Presseurop met een artikel van La Stampa op 22 juni. De gemiddelde prestaties van de meeste Europese teams aan het begin van het WK leken een afspiegeling te zijn van de tanende invloed van de EU op het wereldtoneel: na de diplomatie en de economie was nu het voetbal aan de beurt.
De verleiding om wat er gebeurt op het voetbalveld te projecteren op het openbare leven is groot. In Duitsland verzekerden de commentatoren dat de regeringscoalitie van Angela Merkel alleen zou kunnen overleven als de Mannschaft in Zuid-Afrika zou winnen. In Frankrijk en Italië beweerden sommigen dat de eer van de hele natie was bezoedeld door de uitschakeling van de ‘Bleus’ en de ‘Squadra Azzura’, terwijl het de plaats van buitenlanders zowel in het team als in de maatschappij opnieuw ter discussie werd gesteld. In Spanje is de polemiek over de status van Catalonië echter tijdelijk verstomd door de goede prestaties van het nationale team dat voor het grootste deel bestaat uit spelers van Barcelona.
Ook al valt het niet te ontkennen dat voetbal een steeds belangrijkere rol speelt in economie en bedrijfsleven, het heeft geen zin om politieke lering te willen trekken uit wat er op het veld gebeurt. De overwinning van Nederland of Spanje zal aantonen dat alle menselijke activiteiten tegenwoordig te lijden hebben van het europessimisme maar dat dit niet altijd gegrond is. Nu de Amerikaanse pers, zoals The American Interest of Time, steeds vaker artikelen publiceert over het Europese verval kan een beetje euro-optimisme echt geen kwaad.
Eric Maurice
