Kies een taal
Het overleven van de gemeenschappelijke Europese munt, het vrije verkeer over nationale grenzen en de transatlantische collectieve veiligheid zijn allemaal zeer onzeker geworden. De Europese leiders verkeren in een staat van ontkenning of verlamming.
Hoe kunnen de Europese leiders toestaan dat de steunpilaren van het welzijn van het continent in gevaar komen? Het probleem is dat er geen Europese leiders zijn, alleen maar een Duitse bondskanselier, een Franse president, een Italiaanse premier en anderen, die wel een continentale visie voorwenden, maar eigenlijk nooit verder kijken dan hun lokale politieke belangen.
Het onvermogen van Europa is ook voor de Amerikanen een probleem. Een mogelijke ondergang van de euro kan de wereldeconomie onderuit halen. Een ineenstorting van de NAVO zou betekenen dat de Verenigde Staten een zelfs nog groter deel van de veiligheidslasten op zich zouden moeten laden. Ruim een jaar na het uitbreken van de schuldencrisis zijn de belangrijkste Europese leiders nog steeds niet in staat de noodzakelijke harde beslissingen te nemen.
Het zou de politici dwingen de waarheid te vertellen
Een constructieve oplossing zou bestaan uit het saneren van de buitensporige schulden, het herkapitaliseren van de getroffen banken en het zodanig verzachten van de bezuinigingsmaatregelen dat de debiteurenlanden vooral Griekenland, Ierland en Portugal weer solvabel kunnen worden door te groeien. Geen enkel individueel land kan het zich veroorloven een dergelijke oplossing te financieren, maar Europa als geheel wel.
Bij wijze van welkome concessie aan de realiteit heeft de Franse president Nicolas Sarkozy bekendgemaakt dat de Franse banken nu bereid zijn de looptijd van een deel van de Griekse staatsobligaties 'vrijwillig' te verlengen. Dat zou kunnen helpen, maar alleen als heel Europa het Franse voorbeeld volgt de Duitse banken moeten dat nog doen en vervolgens de druk op Athene verzacht om nog meer bezuinigingsmaatregelen te nemen.
Het verkopen van dit pakket aan de Europese kiezers zou de politici dwingen de waarheid te vertellen. Het alternatief is dat de eurozone uit elkaar valt en dat de handel op het hele continent daar onder zal lijden.
Het vluchtelingenprobleem is te groot voor individuele landen
Het openstellen van de meeste interne Europese grenzen in de afgelopen twintig jaar is een economische zegen gebleken. Maar vrijwel ieder land heeft ook te maken gekregen met de alarmerende opkomst van partijen die zich tegen de immigratie keerden. De economische crisis en de aankomst van tienduizenden Tunesische en Libische vluchtelingen heeft deze xenofobie naar nieuwe hoogten gestuwd.
Frankrijk, Italië en Denemarken hebben geprobeerd zich er selectief uit te wurmen onder een aantal bepalingen van het historische Schengenverdrag, met zijn open grenzen. Het vluchtelingenprobleem is echter te groot voor individuele landen. Ook op dit punt is Europees leiderschap vereist.
De snelle reactie van Europa op de wreedheden van kolonel Khadaffi in Libië was veelbelovend. Frankrijk drong hard aan op internationale actie, en de NAVO-bondgenoten stemden ermee het leiderschap op zich te nemen na een ronde van Amerikaanse luchtaanvallen.
De Verenigde Staten dragen 75 procent van de militaire uitgaven
Maar de kosten van jaren van te lage militaire investeringen door de meeste Europese lidstaten van de NAVO zijn snel duidelijk geworden, toen deze landen zich tot Washington moesten wenden voor bommen en andere fundamentele steun. Een gemeenschappelijk veiligheidsbeleid is er altijd van uit gegaan dat Amerika Europa te hulp zou schieten tegen een supermacht als de Sovjet-Unie. Maar het onvermogen van de Europese NAVO-partners om een kleine vis als Libië de baas te worden zou iedere Europese defensieminister de stuipen op het lijf moeten jagen.
De Amerikanen zijn oorlogsmoe, en de angst voor een zwakkere NAVO schrikt politici niet langer af, zoals het gevecht over de campagne in Libië heeft aangetoond. We weten niet hoe veel langer de kiezers in de VS nog hun steun zullen willen verlenen aan een alliantie waarin de Verenigde Staten 75 procent van de militaire uitgaven dragen en een nog veel groter percentage van de daadwerkelijke gevechten.
De Europese leiders moeten op eigen kracht snel met een bredere visie komen, of zij – en hun Amerikaanse bondgenoten – zouden wel eens een hoge prijs kunnen gaan betalen.
