Kies een taal
Mario Monti heeft één dag genomen om zich te bezinnen. Vervolgens heeft hij gedaan wat strookt met zijn persoonlijkheid, zijn leven en zijn manier van regeren: de begroting van 2013 zekerstellen en daarna zijn ontslag indienen.
Hij kon geen beschuldiging verdragen van de man die een totaal ontredderd land aan hem had overgedragen. Hij had ook geen zin wekenlang bij elke maatregel om vertrouwen te bedelen. Maar boven alles wilde hij geen stap meer zetten geflankeerd door een man die betoogt dat de eenheidsmunt de bron van alle kwaad is. “Ik ga niet naar Brussel om degenen die anti-Europese uitspraken doen, de hand boven het hoofd te houden. Met hen wil ik niets te maken hebben”, zei Monti op 8 december gedecideerd tegen de president van de republiek, toen hij zijn aftreden bekendmaakte.
Een helder en transparant gebaar, dat eenieder ertoe verplicht zijn verantwoordelijkheid te nemen en dat Berlusconi in een geïsoleerde positie brengt met zijn stuiptrekkingen en gedraai. Niemand wil ‘Il Cavaliere’ het recht ontzeggen om opnieuw ten tonele te verschijnen (hoewel hij een jaar lang het tegendeel beweerde), maar het is onaanvaardbaar dat de belangrijkste aandeelhouder van het zakenkabinet [Volk van de Vrijheid, PdL, van Silvio Berlusconi is de grootste partij binnen de regeringscoalitie] - die, laten we dat niet vergeten, als premier Italië aan de rand van de afgrond heeft gebracht - op een ochtend wakker wordt en doodleuk afstand neemt van het kabinet.
Het is tijd dat Italië een normaal land wordt
Het valt niet te tolereren dat hij Monti verantwoordelijk stelt voor alle problemen in Italië, zonder te erkennen hoeveel werk er in één jaar is verricht. Toen niemand het land nog kon regeren en de Italianen een diep wantrouwen jegens het systeem van politieke partijen koesterden, moest de regering-Monti de boekhouding van de staat op orde brengen en ons naar nieuwe verkiezingen leiden. De afspraak luidde dat iedereen zijn deel van de verantwoordelijkheid (en impopulariteit) zou nemen om het land van de ondergang te redden, zonder naar de pijpen van het populisme te dansen of de maatschappelijke malaise uit te buiten.
Hoe kon de leider van het Volk van de Vrijheid, de partij van Berlusconi, Angelino Alfano, met deze wetenschap denken dat Monti kon blijven regeren, nu hij in het parlement officieel zijn vertrouwen in hem heeft opgezegd? Alleen een politicus van de oude school die gewend is aan compromissen sluiten, zou hebben gedaan alsof zijn neus bloedt. Monti daarentegen heeft zijn conclusies getrokken en het ontslag van zijn regering ingediend.
En dus gaan wij voor het eerst in de geschiedenis van de republiek in de winter stemmen. Misschien zelfs in de eerste helft van februari, als de stemming over de begroting niet wordt afgewacht en het parlement voor de kerst wordt ontbonden.
Nadat er twaalf maanden lang een poging is gedaan om orde in de chaos te scheppen, zijn we opnieuw in een noodsituatie beland en ten prooi gevallen aan de stuiptrekkingen van de slechts denkbare vorm van politiek. Dat verdienen we niet, gezien alle inspanningen en de offers die we hebben gebracht.
Het is tijd dat Italië een normaal, voorspelbaar en, wie weet, saai land wordt. Een land waarvoor je niet het schaamrood op de kaken hoeft te krijgen, dat zijn plaats heeft in Europa en waarvan de stem wordt gehoord. Een jaar lang hadden we dat bijna bereikt.
Rechts gezichtspunt
Monti, liever kwijt dan rijk
“Ik wil oprecht zijn en me niet scharen bij degenen die in somberheid vervallen, die professor Monti smeken om niet af te treden, en die hem zullen bedanken voor zijn verrichte arbeid”, schrijft Alessandro Sallusti naar aanleiding van het aangekondigde aftreden van de Italiaanse premier. De directeur van dagblad Il Giornale, een dagblad dat in handen is van de broer van Silvio Berlusconi, schrijft dat de krant:
zich graag bij de duizenden arbeiders en bedrijven schaart die, onder de verlichte regering van Monti, hun baan hebben verloren en de deuren hebben moeten sluiten [...] Van een zogenaamde internationale geloofwaardigheid kan je moeilijk eten. Laten we de democratie die ruim een jaar geleden tussen haakjes is gezet door de bliksemschicht van de president van de republiek, in ere herstellen. Laten we de nationale soevereiniteit die domweg aan de banken en aan het Duitse Europa is overgeheveld, weer terugpakken. Laten we ons de vrijheid geven om te besluiten, te doen, te lijden indien nodig. Niet voor de nukken van een kaste die door kranten van machthebbers op handen gedragen wordt, maar omdat wij daar zelf toe besluiten. Laten we het licht tegemoet treden en stemmen, wat er ook gebeurt [...] We zouden trots moeten zijn dat we de moed hebben gehad om het einde van het zakenkabinet in te luiden. Het heeft ons niets opgeleverd en zou ons niets opleveren. In tegendeel, het heeft ons slechts harder geraakt.
