Nationaal egoïsme terug van weggeweest

Gepubliceerd op 28 april 2011 om 14:01

De crisis die binnen de Europese Unie is ontstaan naar aanleiding van de komst van duizenden immigranten uit Noord-Afrika laat zien in hoeverre de lidstaten deze kwestie aangrijpen voor hun nationale verkiezingen. Maar dat gebeurt wel ten nadele van de Unie, meent de Europese pers.

"Zeker, het was een fout van de Europese lidstaten om de vluchtelingen of illegale immigranten die dit jaar op het eiland Lampedusa neerstreken als louter een Italiaanse kwestie te beschouwen. En de reactie van Italië, om de Tunesiërs dan maar verder door Europa te laten reizen, in het bijzonder Frankrijk, was ook olie op het vuur."

Dat schrijft NRC Handelsblad over het gebrek aan solidariteit van de 27 lidstaten om Italië bij te staan in de opvang van de vluchtelingenstroom die in januari op gang kwam. Volgens het dagblad heeft "een populistische maatregel als intensievere grenscontroles" slechts een "symbolische betekenis" en zouden "erkenning, in woord én daad, van de gezamenlijke verantwoordelijkheid van de buitengrenzen van Europa en de ontwikkeling van een gemeenschappelijk asiel- en migratiebeleid" effectiever zijn. "Dat is heel wat beter dan de klok 26 jaar terug te draaien."

In een ander artikel van NRC met als titel "Vrij verkeer van personen wordt à la carte verdrag" komt Hugo Brady, onderzoeker bij het Centre for European Reform in Londen, aan het woord. Hij legt uit:

Nieuwsbrief in het Nederlands

"De crisis rond ‘Schengen’ is een beetje vergelijkbaar met de eurocrisis. Het Schengenverdrag en de euro zijn allebei gestoeld op vertrouwen. Nu sommige landen het vertrouwen beschamen, klinkt de roep om sancties. In beide gevallen is het de vraag of de crisis leidt tot een stap terug, of juist een versnelling van de integratie."

Le Monde neemt het juist op voor Schengen, op het moment waarop het verdrag ter discussie staat vanwege een ernstige crisis die is veroorzaakt door de vluchtelingenstroom die "zoals we in Parijs zeggen geen Bijbelse proporties aanneemt, maar wel groot is":

"Het Schengenverdrag is in de jaren tachtig tot stand gekomen en was voornamelijk bestemd voor vrij verkeer tussen de Europese landen. Samen met de euro is dit akkoord een van de mooiste verworvenheden van Europa: een gemeenschappelijke munt zonder grenzen. Wat een prachtige symbolen! Maar Schengen moet worden aangepast aan de migratiestromen van deze tijd. Dat betekent dat we de lidstaten die zich aan de buitengrenzen van de EU bevinden – Italië, Griekenland en Spanje – moeten helpen de immigratie te reguleren. En waarschijnlijk heeft de EU voor haar zuiderburen ook een langetermijnstrategie nodig op het gebied van investering, steun en krediet, zodat de 'Arabische lente' zich niet vertaalt in grotere migratiestromen. Maar daar hangt een prijskaartje aan. En daar wringt de schoen in een EU waarin alleen al het idee van een solidaire verhoging van de begroting meer dan ooit onbespreekbaar is. Een gezamenlijke brief van Frankrijk en Italië aan Brussel is niet voldoende".

In La Stampa merkt historicus Gian Enrico Rusconi op dat de huidige "mediterraans-Libische crisis" officieel het einde inluidt van de "driehoek Italië-Frankrijk-Duitsland, die een stempel heeft gedrukt op een groot gedeelte van de Europese geschiedenis".

"Duitsland is in zichzelf gekeerd. Frankrijk speelt zijn spel met een soevereine achteloosheid. De Europese Commissie ontpopt zich als een uitvoerende macht die onzeker en zelfs machteloos is. Italië voelt zich in zekere mate slachtoffer; uiteindelijk schaart het land zich aan de zijde van de sterksten, maar in wezen is het op drift geraakt".

Rusconiverwijst naar de "langetermijnvisie" en "vastberadenheid" van de Duitse, Franse en Italiaanse naoorlogse leiders die ten oorsprong liggen aan de "dynamiek tussen de drie naties die het oude Europa heeft afgebroken en het nieuwe heeft opgebouwd". Volgens hem is "deze cyclus definitief afgesloten, of in ieder geval onherroepelijk veranderd".

"De drie naties worden – met een twintigtal andere landen – bij elkaar gehouden door institutionele banden die zeker betekenisvol en zelfs onomkeerbaar zijn. Maar deze zijn allesbehalve doeltreffend om essentiële problemen het hoofd te kunnen bieden, zoals de inzet van militairen, grenscontroles en invloedssferen. In dit verband lijkt de oude nationale soevereiniteit in feite weer de kop op te steken. Nationale verschillen en belangen die met veel bombarie als achterhaald waren verklaard, verschijnen weer ten tonele."

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp