Kies een taal
Als de gewetensvolle Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Guido Westerwelle, verklaart dat zijn land niet aan een oorlog in Noord-Afrika wil deelnemen, dan is dat begrijpelijk. Tenslotte kan dit verband houden met de pijnlijke herinneringen die zijn landgenoten aan de Tweede Wereldoorlog hebben, met name aan de nederlaag van generaal Rommel en zijn troepen in de Libische woestijn.
Dit trauma kan gedeeltelijk als excuus gelden voor Frau Merkel – maar ook voor alle Duitsers – toen Duitsland op een cruciaal moment voor Europa de keuze maakte om geen deel te willen uitmaken van de coalitie tegen Khadaffi.
Geen medelijden met deze dictator met zijn gedrogeerde blik!
Bulgarije heeft echter geen enkel excuus. Waarom noemde de Bulgaarse premier Boïko Borissov deze operatie “een militair avontuur dat is ingegeven door aardolie”, terwijl de Verenigde Naties er hun goedkeuring aan hebben gehecht en geen enkel land zich er officieel tegen verzet? Eerlijk gezegd zouden de Bulgaarse autoriteiten wel iets enthousiaster mogen reageren op de aanvallen die het regime van Khadaffi nu te verduren krijgt. Want ons land heeft meer redenen dan welk ander land dan ook om deze despoot naar het leven te staan.
Acht jaar lang werden onder zijn bewind vijf onschuldige vrouwen gemarteld [de Bulgaarse verpleegkundigen die in 1999 waren gearresteerd omdat zij Libische kinderen opzettelijk met het hiv-virus zouden hebben besmet, en die vervolgens ter dood werden veroordeeld en uiteindelijk in 2007 vrij kwamen] en werden drie achtereenvolgende regeringen in Sofia tot wanhoop gebracht.
In deze oorlog kunnen wij maar één kant kiezen, namelijk die van gerechtigheid. En wij kunnen alleen maar lof hebben voor de moed van het Westen, dat na jaren van slecht geweten en ontoelaatbare deals met de wrede kolonel, zijn tegenstrijdigheden eindelijk heeft overwonnen om hem een koekje van eigen deeg te kunnen geven. Geen medelijden met deze dictator met zijn gedrogeerde blik! Het is afgelopen met Khadaffi en Libië zal nooit meer hetzelfde zijn.
De Ezel van Buridan
Het is hoog tijd dat wij Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten gaan steunen, nadat we tijdens de twee wereldoorlogen (en de Koude Oorlog) telkens weer aan de verkeerde kant stonden. De redding zal niet uit Berlijn of Moskou komen - en dat geldt zeker ook voor de waarheid. Laten wij niet vergeten dat het niet Ludmila Poetin was die onze vijf ter dood veroordeelde verpleegsters destijds in Libië ging ophalen. Het was mevrouw Sarkozy [Cécilia, de vorige echtgenote van de Franse president] die hen veilig en wel naar Bulgarije terugbracht in een Frans regeringsvliegtuig.
En als wij nog langer blijven aarzelen tussen twee keuzes, dan vallen wij beslist ten prooi aan de paradox van de 'Ezel van Buridan'. Dit arme dier stond even ver verwijderd van een emmer voer en een emmer water, en stierf van honger en dorst omdat hij niet kon kiezen tussen zijn twee verlangens. Dit gedachte-experiment is genoemd naar de Franse scholastische filosoof Johannes Buridanus (1292-1363), die er waarschijnlijk echter niet de uitvinder van is. Maar Buridanus is wél de verkondiger van het morele determinisme, een theorie die al onze aandacht verdient en die stelt: "Behoudens onkunde of schaamte moet degene die voor een morele keuze staat kiezen voor het alternatief met de beste gevolgen." Laten we hopen dat wij niet onkundig zijn!
