Nieuws Politieke fictie

Op naar Europa 2.0

Laten we het niet meer hebben over onze eigen naties: het zou met Europa namelijk veel beter gaan als het volledig opnieuw zou worden ingedeeld, in kapitaalkrachtige regio’s in het noorden en rond de Alpen en pittoreske bankroetiers in het zuiden.

Gepubliceerd op 30 mei 2011 om 14:32

Slechts 40 procent van de Duitsers ziet in 2011 toekomst in Europa en niet meer dan 25 procent heeft nog vertrouwen in Europese instellingen. De uitkomst van deze enquête vormt het antwoord op de 25 miljard euro uit Berlijn voor de eigenaren van Griekse banken die goed in de slappe was zitten. Daarbij is geen sprake van nationale kortzichtigheid. Want juist de mensen in Zuid-Duitsland willen net zo min betalen voor de medeburgers in het noorden van het land als voor inwoners van Athene, Dublin of Lissabon.

Alleen bangmakerij voor nationalisme houdt de EU nog in leven. De uitbuiting door het geven van noodhulp is altijd beter dan oorlog, verspreidt de nomenclatuur. Europeanen kunnen nu echter voor het eerst in 50 jaar postnationaal in actie komen. Na de forse daling van de geboortecijfers is er immers onvoldoende personeel om elkaar bloedig te lijf te gaan. Het eenwordingsproces is geen instrument waarmee oorlog wordt voorkomen, maar een sympathieke manier om uit te drukken dat we niet in staat zijn oorlog te voeren. Een nieuwe snit voor Europa biedt hoop voor de toekomst zonder rekening te houden met naties, religies en tradities.

Een wedergeboorte van de Unie van Kalmar

Zo kwam de Zweedse historicus Gunnar Wetterberg al in 2009 met het voorstel van een wedergeboorte van de Unie van Kalmar [die tussen 1397 en 1523 de drie Scandinavische rijken Denemarken, Zweden en Noorwegen met elkaar verbond via eenzelfde koning, red.] in het noorden van Europa. Deze nieuwe unie zou Ijsland, Denemarken, Groenland, Noorwegen, Spitsbergen, Zweden, Finland en eventueel ook Estland met elkaar verbinden.

Met 3,5 miljoen vierkante kilometer en 26 miljoen burgers zou zo de achtste economische grootmacht in de wereld ontstaan. Latere kandidaten voor toetreding zouden Nederland en Vlaanderen zijn. Een verbond met kernmogendheid Groot-Brittannië zou van de Noordzee een Mare Nostrum maken en met de VS en Canada een partnerschap vormen, waarmee ook het noordelijke deel van de Atlantische Oceaan onaantastbaar zou blijven.

Nieuwsbrief in het Nederlands

Er wordt naar Zwitserland gekeken, omdat dit land als natie van de vrije wil functioneert, waarbij inwoners van Genève geen Fransen zijn, inwoners van het kanton Tessinië geen Italianen en inwoners van Zürich geen Duitsers. Buren die geen buren meer willen zijn, kunnen met de Zwitsers werken aan de opbouw van een optimale economische en monetaire unie, die dan ook de talenten in de wereld aantrekt om het geboortedeficit te compenseren.

Er is geen sprake van subsidies ter compensatie van het verschil in welvaart. Terwijl voorstanders van noodhulp in Bremen en Berlijn zich voortdurend bezinnen op nieuwe grepen in de kas van de buren, moeten de Zwitserse kantons meer inkomsten zien te verwerven door het aantrekken van innovatieve bedrijven een productieve werknemers. Toch kunnen ook zij de zorg voor hun eigen zwakke broeders op zich nemen en dat doen ze vaak beter dan de beste instanties in Duitsland.

Het noordelijke deel van Italië sluit zich bij Zwitserland aan

Volgens de OESO was Zwitserland al in 2009 de beste standplaats voor innovatie ter wereld en belandde daarmee ook in de Global Competitiveness Index 2010/2011 op de eerste plaats. Het hele noordelijke deel van Italië zou zich hierbij kunnen aansluiten met een uitgestoken hand naar Florence en Urbino. In het oosten zou het meertalige Slovenië de federatie completeren. Met 70.000 inwoners op 450.000 vierkante kilometer zou dit geheel op de vierde plaats terechtkomen in de wereldeconomie, achter de VS, China en Japan.

Zelfs de regio’s die als reddeloos verloren worden beschouwd, krijgen met de noordelijke unie en de Alpenfederatie een tweede kans. In plaats van miljarden zouden er dan echter alleen tekeningen voor het maken van hengels worden verstrekt, waarmee iedereen zijn eigen vis kan vangen. Na de onvermijdelijke faillissementen van Portugal, Spanje, Zuid-Italië, het Slavische deel van de Adriatische Zee en Griekenland vormen deze landen een mediterrane federatie met meer dan 100 miljoen inwoners, die voor hun zonne-energie, ecologisch verantwoorde voeding en culturele schatten altijd wel klanten zouden kunnen vinden. Als Israël zich hierbij zou aansluiten, zou er zelfs bewapening aanwezig zijn, die in de directe nabijheid van de islamitische wereld ook wel nodig zou zijn.

De overige Baltische landen met Polen, EU-aspirant Wit-Rusland en Oekraïne lijken qua omvang op het Pools-Litouwse rijk dat in 1795 tussen Berlijn, Wenen en Sint Petersburg werd opgedeeld. Een nieuwe versie van Rzeczpospolita [Polen, red.]met circa 110 miljoen mensen zou dan niet langer bang hoeven zijn voor Rusland, dat zelfs nog sneller zou vergrijzen. Frankrijk zou op eigen houtje verder kunnen gaan, maar ook samen met de rest van Duitsland de gevreesde term Eurabië in een eretitel kunnen veranderen.

Een dergelijke as Berlijn-Parijs zou wereldgeschiedenis schrijven

Aangezien in beide gebieden 20 tot 25 procent van de jongeren uitermate slecht in staat zijn om zich te ontwikkelen, zouden supercrèches voor de allerjongsten voor een omslag moeten zorgen. Als die belofte wordt waargemaakt en alle kinderen wiskundetalenten zouden worden, zou een dergelijke as Berlijn-Parijs wereldgeschiedenis schrijven.

Onder het motto rood-groen-rood-groen voor marxisten, milieufreaks, socialisten en aanhangers van de profeet zou een dergelijke multiculturele regenboog met hightech een lichtend voorbeeld worden voor alle volkeren. De mensen die daar niet in geloven, hoeven niet meer te worden onderdrukt, omdat ze over bijna alle opties beschikken. De natie zou echter helemaal achteraan de rij moeten staan en blijft vooral voor heethoofden op links en rechts behouden, waarbij de ene partij droomt van de macht die verloren is gegaan en de andere over eindeloze noodhulp.

Eurocrisis

De verscheuring Noord-Zuid

De crisis rond de euro is tevens een crisis tussen Noord- en Zuid-Europa, stelt Jyllands-Posten. Terwijl de burgers in Griekenland en Spanje protesteren omdat ze geen toekomstperspectief meer zien, hebben de Finnen en de Duitsers tijdens de jongste verkiezingen laten blijken dat zij niet langer willen opdraaien voor de schulden van de Zuid-Europese landen. Dat is de reden, zo legt de Deense krant uit, "waarom de eurocrisis niet langer alleen om overheidsschulden draait, maar ook een scheuring aangeeft tussen Noord- en Zuid-Europa, met deze laatste in de rol van de 'bad guy'".

Nu Griekenland niet in staat is gebleken de overeenkomst met de Europese Unie en het IMF betreffende het terugdringen van zijn begrotingstekort na te komen, is het voor de regeringen van de noordelijke landen lastig geworden om aan de belastingbetalers uit te leggen dat zij aan de ene kant moeten instemmen met strenge begrotingsingrepen en aan de andere kant borg moeten staan voor enorme leningen aan de landen die het diepst in de schulden zitten. Daarom zou het vertrek van Griekenland uit de eurozone, "ook al is dit uit politiek oogpunt officieel onaanvaardbaar, wel eens de minst slechte oplossing kunnen zijn".

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp