Kies een taal
Angela Merkel is naar de top in Brussel getogen om een oplossing voor het Griekse probleem te vinden. Zij werd daarbij gesteund door meer dan 80% van de leden van haar parlement van wie zij groen licht had gekregen.
Het besluit dat de Europese leiders uiteindelijk hebben genomen, was bijna punt voor punt gelijk aan de tekst die de bondskanselier haar parlementsleden had gepresenteerd! Het leek erop alsof zij zelfs geen rekening had gehouden met de standpunten van de andere Europese leiders, alsof er geen andere spelers in Europa waren.
Uiteraard weet iedereen dat Duitsland in Europa de sterkste is. Iedereen weet dat zijn mening zwaarder weegt dan dat van de andere landen. Maar Duitsland mag niet altijd het laatste woord hebben. Want in de politiek mogen we niet dezelfde regels toepassen als in het voetbal, waar het “uiteindelijk altijd de Duitsers zijn die winnen”, zoals de voormalige Britse profvoetballer Gary Lineker het verwoordde.
Zoals de zaken nu gaan, is in feite het omgekeerde scenario van toepassing. Want in het voetbal verliezen de Duitsers vaak, terwijl ze in Europa altijd hun mening willen opleggen. Overigens wordt hun daarbij geen strobreed in de weg gelegd. Zelfs de Franse president wordt door zijn eigen pers onder vuur genomen omdat hij de Duitse standpunten steunt.
Een land dat nergens voor terugdeinst
Andere leiders, zoals de Luxemburgse minister-president Jean Claude Juncker, maken zich ongerust over de Duitse hegemonie. Maar het is vechten tegen de bierkaai, want bondskanselier Merkel doet toch wat ze wil. Wat Griekenland betreft heeft zij de oplossing opgelegd die bestaat uit een afwaardering van de schuld met 50% en ingrijpende structurele hervormingen, met strenge bezuinigingsmaatregelen in het vooruitzicht.
Dat is de tegenprestatie van het “cadeau” van de hervorming: bezuinigingen. Hoewel Merkel haar parlementsleden heeft uitgelegd dat zij “respect” heeft voor de offers waarmee de Grieken hebben ingestemd, verandert dat niets aan feit dat de broekriem aangehaald moet worden. Dat geldt niet alleen voor Griekenland, maar ook voor de landen die eenzelfde lot beschoren is, zoals Italië, ondanks de terughoudendheid van Berlusconi.
Net als de hele eurozone is Griekenland dus overgeleverd aan de willekeur van Duitsland. Wanneer belangrijke besluiten ter discussie staan en deze uiteindelijk worden opgedrongen door een land dat nergens voor terugdeinst, zetten de andere landen noodgedwongen een stap terug. Als we zo doorgaan zonder dat andere landen hun standpunt opleggen, dan staat Europa niets goeds te wachten, in het bijzonder voor de kleine landen, de zwakke schakels in de keten.
