Kies een taal
De premier maakte bekend dat hij het parlement zou terugroepen van het zomerreces. Terwijl ook Manchester en Birmingham werden getroffen door plunderingen werden in Londen 16.000 politieagenten ingezet, die toestemming kregen om met rubberen kogels te schieten. Maar de pers kan het moeilijk eens worden over de redenen voor de onlusten, en over de vraag wie als schuldigen aangewezen moeten worden.
Zij die de gebeurtenissen veroordelen, schrijft een columnist in de linkse Guardian, moeten bedenken dat in Groot-Brittannië “de rijkste 10 procent van de bevolking nu honderd maal beter af is dan de armsten” en dat de “sociale mobiliteit slechter is dan in enig ander ontwikkeld land”. Precies,schrijft een ander. “Dit is wat er gebeurt als mensen niets hebben, en als ze voordurend met hun neuzen worden gedrukt op spullen die ze zich niet kunnen veroorloven, zonder dat ze ook maar enige reden hebben om te geloven dat dit in de toekomst wel het geval zal zijn.”
Daar klopt helemaal niets van, meent Max Hastings in de rechtse Daily Mail. Deze relschoppers “zijn in wezen wilde beesten” die “louter reageren op instinctieve, dierlijke impulsen”. Het gaat niet om slachtoffers, maar om een “dood gewicht, dat als een molensteen om de nek van de samenleving hangt”, waarvoor onze “grotesk genotzuchtige en niet-veroordelende cultuur” verantwoordelijk is. “Slechts educatie” kan “deze woeste mensen dwingen zich te gedragen”.
De woede jegens de overheid neemt toe, bericht een journalist in de rechtse Daily Telegraph, vooral onder kleine winkeliers. De plunderingen verdelen Londen, omdat multiculturele gemeenschappen, die het voorheen goed met elkaar konden vinden, zich nu opsplitsen in stammen om hun levensonderhoud te beschermen. “Waar we nu en onmiddellijk behoefte aan hebben, is controle over onze straten” – want anders wordt het van kwaad tot erger.
Engeland heeft nu zijn 'Katrina-moment' ervaren, schrijft de centrumlinkse Independent. Maar dit is “geen politiek protest, noch een reactie op de bezuinigingen in de publieke sector”. Het gaat daarentegen om de acties van een minderheid die generaties lang is genegeerd door “de grote overheidsdepartementen van onderwijs, welzijn, gezondheidszorg en woningbouw”. Als er iets goeds uit deze rellen voortkomt, “zal het zijn dat we eindelijk de schande van onze buitengesloten onderklasse onder ogen kunnen zien”.
