Kies een taal
Koud drie maanden na de klimaatconferentie in Kopenhagen (COP15), slijpt Europa haar messen om ten strijde te trekken tegen de opwarming van de aarde. Afgelopen 10 september heeft de Commissie haar voorstellen gepresenteerdwaarbij Noord en Zuid aangespoord worden om samen de planeet te redden. Diezelfde dag kondigde de Franse president Nicolas Sarkozy aan dat Frankrijk een ‘koolstoftax’ wil invoeren, van 17 euro op elke ton uitgestoten CO2.
”De situatie is te ernstig om te negeren”, legde de Franse president uit, en noemde deze maatregel ”historisch”. Maar in plaats van zich te concentreren op concrete effecten van zo’n belasting op de uitstoot, draaide het debat om de gevolgen voor de portemonnee van de belastingbetaler. Jammer, want, zoals het Duitse dagblad Süddeutsche Zeitung het terecht stelt: ”het gaat om een echte koolstofbelasting”. Het is een Frans debat gebleven terwijl het Europees zou moeten zijn. En in Brussel zijn de voorstellen van de Commissie, bij gebrek aan draagvlak onder de politieke leiders, voorlopig niet meer dan technocratische luchtballonnen gebleven.
Angela Merkel, Gordon Brown en Nicolas Sarkozy hebben een gezamelijke briefondertekend om, tijdens de volgende top van de G20, het Europese standpunt inzake de bankiersbonussen alvast richting te geven. De volgende Europese Raad, in oktober, zou de gelegenheid moeten zijn voor deze drie leiders, hun collega’s in de andere G20-landen en voorzitter Zweden om op een net zo concrete wijze tot actie over te gaan wat het milieu betreft. Europa zou op die manier niet alleen met ideeën naar Kopenhagen gaan, maar ook met een polieke wil waar de burgers zich mee kunnen identificeren.
