Sięgać, gdzie wzrok nie sięga

Cechą szczególną horyzontu jest to, że oddala się od nas, w miarę jak się nam zdaje, że się do niego zbliżamy. Po ambitnych projektach lat 80. i 90. niektórzy sądzili, że horyzont federalistyczny jest na wyciągnięcie ręki.

Po porażce europejskiej konstytucji eurosceptycy mieli nadzieję, że widnokrąg znowu wyznaczać będzie państwo narodowe. Efekt jest taki, że Europa nie wie już, dokąd ma podążać. Zamieszczamy dziś na naszych łamach obszerne fragmenty raportu z prac grupy refleksyjnej powstałej pod auspicjami polskiego tygodnika Polityka i think-tanku demosEuropa opublikowanego przez tenże tygodnik.

„Sto razy łatwiej jest zaszyć się w warunkach krajowej debaty politycznej i zapomnieć o świecie, licząc po cichu, że ktoś zajmie się jego problemami” – podkreślają autorzy. – Dziś Unia Europejska musi pójść naprzód i podjąć „nowy, wymagający projekt integracyjny”.

Podobny głos usłyszeć można z Londynu. Philip Stephensostrzega w Financial Times, że „w wyniku braku ambicji Europa może się znaleźć na powolnej ścieżce rozwoju”. „Nigdy dotąd w najnowszej historii nie było aż tak ważne, by Europejczycy pokazali światu, jakie mają ambicje. Dziś ta powolna ścieżka może się wydawać wygodna, ale któregoś dnia Europa odkryje, że jeśli dalej nią pójdzie, może liczyć na wszystko, tylko nie na to, iż jej przyszłość będzie łatwa.”

Philip Stephens posiłkuje się w swoim tekście esejemopublikowanym przez inny ośrodek analityczny, Center for European Reform (Centrum Reform Europejskich), a zatytułowanym: „Czy Europa jako mocarstwo jest skazana na upadek?” Odpowiedź może być przecząca, ale tylko wówczas, gdy przywódcy Kontynentu zaczną czytać prace tych, którzy szukają rozwiązań.

P.S.

Dwa tygodnie temu wspominaliśmy o niebezpieczeństwie zamknięcia Instytutu Szwedzkiego w Paryżu, jedynego centrum kultury tego kraju za granicą.

Dzięki masowej mobilizacji rząd wycofał się z tego planu.