Kies een taal
Behalve de splitsing van het tweetalige arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, die ervoor zorgde dat de onderhandelingen weer hervat konden worden, zijn de belangrijkste punten van het akkoord: meer federalisme met een grotere autonomie voor de gewesten (Vlaanderen, waar meer dan de helft van de federale financiële middelen naartoe gaat, Wallonië en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest) op het gebied van belasting, sociale zekerheid, werkgelegenheid en de zogeheten wegcode. Daarnaast zal de zittingsperiode van het federaal parlement worden verlengd van vier naar vijf jaar, om te voorkomen dat het land om de haverklap in het teken staat van verkiezingscampagnes.
“Mesdames, messieurs, nous avons un accord!”, kopt De Morgen in het Frans. Het Vlaamse dagblad baseert zich hiermee op de woorden die de Franstalige Di Rupo gebruikte om het communautaire akkoord aan te kondigen. “Eindelijk”, schrijft politiek commentator Steven Samyn:
Geflankeerd door de acht onderhandelaars meldde de formateur dat dit akkoord het land laat evolueren en stabiliseren. Beter kan het niet worden gezegd. De zesde Belgische staatshervorming is een evolutie, geen revolutie. Een grote hervorming waarbij het zwaartepunt in België nog een stuk verder wordt verlegd van de federale overheid naar de deelstaten. – De Morgen
Nieuwsbrief in het Nederlands
“Eindelijk!” klinkt het ook op de voorpagina van La Libre Belgique. Francis Van de Woestyne, columnist van de Franstalige krant, spreekt vol lof over “de belangrijkste kunstenaar van deze onderhandelingen, Elio Di Rupo”:
De mensen staan er waarschijnlijk niet bij stil hoeveel energie, geduld, openheid en creativiteit het van hem heeft gevergd om dit te bereiken. Want nadat hij zich eerst al had afgebeuld om samen met [de Vlaamse nationalistische leider] Bart De Wever een positieve uitweg uit de crisis te vinden (…), moest Elio Di Rupo daarna tot een akkoord zien te komen met onderhandelingspartners die nu eens kwetsbaar of onvoorspelbaar, en dan weer verdeeld waren. We moeten erkennen dat Di Rupo, in een land dat gebukt gaat onder centrifugale en egoïstische krachten, de enige was die deze politieke synthese tussen noord en zuid, en links en rechts, tot stand kon brengen. – La Libre Belgique
Volgens Béatrice Delvaux, chef commentaar van Le Soir, is niet Di Rupo, maar België de grote winnaar van de dag:
We moeten ons realiseren hoezeer wij het vertrouwen verloren waren. Denk maar eens terug aan al die keren dat we dachten dat alles naar de knoppen was in België om te begrijpen hoe belangrijk dit moment is. België! Dat is klaarblijkelijk de grote winnaar van de dag, alleen al vanwege het feit dat het land uiteindelijk nog altijd overeind staat en klaar is om zijn weg te vervolgen. België, jazeker, maar niet meer hetzelfde België: voortaan zijn het regionale en communautaire krachten die het land aandrijven, en is zijn voortbestaan als zodanig meer dan hypothetisch. We moeten toegeven dat deze oude entiteit, die flirtte met de dood, zojuist een wonderbaarlijk en ingenieus keerpunt heeft bereikt. Want met dit nieuwe evenwicht, dat met veel geduld en wijsheid op diverse punten tot stand is gebracht, slaagt zij erin alle partijen tevreden te stellen. (…) We moeten ons niet laten misleiden door dit momentum: de staatshervorming betekent het einde van een zeker federaal België. En velen zijn ervan overtuigd, ook al willen ze het niet, dat de film hiermee nog niet afgelopen is. Daarom kunnen we stellen dat de grote triomfator van de dag als enige niet op het groepsportret staat. Want in de loop van deze onnavolgbare onderhandelingen heeft Bart De Wever, de nationalistische leider, iedereen uiteindelijk van zijn enige doelstelling overtuigd, namelijk dat België geen (of niet veel) zin meer heeft. – Le Soir
Tenslotte staat in De Standaard commentator Guy Tegenbos stil bij de naam van de nota, ‘het vlinderakkoord’. “De naam van het akkoord is mooi. Het akkoord zelf niet.” Hij onderbouwt dit als volgt:
Het Vlinderakkoord dat de gevlinderstrikte Elio Di Rupo gisteren voorstelde, is een typisch Belgische staatshervorming. Die zesde staatshervorming bevat, net zoals de vijf voorgaande, veel pagina's en afspraken. Maar er zit geen lijn in. De hervorming vertolkt geen gemeenschappelijke visie. Ze ontstond uit de botsing van twee visies die op zowat elke punt tegengesteld waren. Met veel wroeten, trekken en sleuren, met sjacheren, afdreigen en flemen, is een stel onderdelen gevonden waarover de twee blokken het toevallig eens zijn geworden. En dát is dan tot een lappendeken aaneengenaaid. (…) Di Rupo is geslaagd in zijn onmogelijke opdracht. Maar een mooi en enthousiasmerend nieuw België is dit niet. Het is België versie 6.0. De voorbereiding van 7.0. (…) Het is een wapenstilstand die beide partijen [Wallonië en Vlaanderen, red.] een stukje geeft van wat ze wilden en waarmee ze wel een tijd 'kunnen leven'. – De Standaard
