Kies een taal
De Commissie-Juncker stuit op sterke tegenstand tijdens de hoorzittingen in het Europees Parlement. Zo wist de commissaris die is aangewezen voor de portefeuille Financiële Diensten, de Brit Jonathan Hill, misschien blijk te geven van veel sympathie en eruditie te tonen, hij bleek weinig verstand te hebben van de sector die hij moet regulariseren en probeerde moeilijke vragen te ontwijken door holle antwoorden te geven. Zijn verleden als lobbyist, in de financiële sector nota bene, en zijn benoeming door een regering die net zo impopulair is in Europa als David Cameron zelf (die trouwens tégen Junckers benoeming had gestemd) maken het allemaal nog gecompliceerder.
Vernietigend artikel
Dan is er ook nog Pierre Moscovici, voormalig minister van Financiën [in Frankrijk, red.], die de begrotingen van de lidstaten moet gaan controleren. Zijn verhoor vond plaats op het moment dat Frankrijk niet alleen aankondigde dat het het land weer niet was gelukt de begrotingsdoelstellingen te behalen, het was bovenal een aankondiging zonder enige nederigheid: "We vragen Brussel niet om toestemming, we geven alleen de cijfers door", deelde premier Manuel Valls mee. Dat leverde hem een veeg uit de pan op van de liberale Europarlementariër Sylvie Goulard. In een vernietigend artikel in Financial Times beschuldigde Goulard de regering van het beoefenen van "magische denken".
Ook de Spaanse kandidaat, Miguel Arias-Cañete, [voorgedragen voor de portefeuille Klimaat en Energie, red.] straalt weinig uit. Hij staat onder druk vanwege zijn banden met de olie-industrie, zijn onhandige seksistische opmerkingen tijdens de campagne en zijn financiële belangen. Uit diepe onvrede zijn de Groenen een petitie tegen hem gestart op Avaaz, waarop ze hem de 'oliebaron' noemen.
Ook andere kandidaten zullen voor problemen zorgen. Bijvoorbeeld de Griek Dimitris Avramopoulos die is voorgedragen voor Immigratie. Hij komt niet alleen uit een land waar de behandeling van immigranten sinds de crisis een dieptepunt heeft bereikt, hij ligt ook onder vuur bij mensenrechtenorganisaties vanwege zijn laatste functie binnen de Griekse regering als minister van Defensie. De parlementariërs vragen zich af of hij wel de aangewezen persoon is om zich over dit onderwerp te buigen.
Dubieuze lijst
Op dezelfde dubieuze lijst van voorgestelde commissarissen bevindt zich ook de kandidaat die de fundamentele rechten moet verdedigen [als commissaris voor Onderwijs, Cultuur, Jeugd en Burgerschap, red.], de Hongaar Tibor Navracsics. Hij is voorgedragen door de rechtse regering van Viktor Orbán, die sinds zijn aantreden als premier onophoudelijk vrijheden aan banden legt, fundamentele rechten beperkt en immigranten intimideert.
[[Sommige parlementariërs, zoals de voorzitter van de Groenen, Philippe Lambert, kwalificeren de benoemingen als een grap. Anderen, met nog gekkere gedachten, suggereren dat het een bewuste strategie is van Juncker om de regeringen te straffen, omdat zij middelmatige kandidaten naar voren hebben geschoven]] of geprobeerd hebben om posten in handen te krijgen om hun nationale belangen te dienen en tot een 'Commissie op maat' te komen die aan al hun eisen voldoet.
Het wezenlijke probleem van de hoorzittingen voorafgaande aan de goedkeuring van de Commissie - een heel zinvol mechanisme als het gaat om de democratische controle van het dagelijkse Europese bestuur - is dat het de onopgeloste spanningen blootlegt tussen het Parlement, de lidstaten en de Europese Commissie, die de Europese politiek domineren. Aan de ene kant is de Europese Unie op weg naar meer macht voor het Europees Parlement door te stemmen voor een kandidaat-voorzitter na de Europese verkiezingen. Maar aan de andere kant blijft er een systeem bestaan dat de machten scheidt waardoor het Europees Parlement iets weg heeft van het Amerikaanse Congres.
Op zoek naar consensus en confrontaties
Of eenvoudiger gezegd: het Parlement heeft de voorzitter van de Commissie benoemd, maar steunt de Commissie niet politiek, want voor iedere kandidaat-commissaris is een vertrouwensstemming nodig. Of andersom: de Commissie is een regering zonder stabiele parlementaire meerderheid. Met als gevolg dat degenen die voor Juncker hebben gestemd niet per se voor zijn commissarissen kiezen. De Europese socialisten hebben voor Juncker gekozen, maar willen af van Arias-Cañete, terwijl de populisten het als vergelding op Moscovici hebben gemunt. En de liberalen stemmen tegen Navracsics. Prima als er binnen de EU politiek wordt gevoerd, maar partijdige politiek voeren terwijl er een coalitie van christendemocraten, liberalen en socialisten aan het roer is, zorgt voor een ingewikkeld politiek scenario dat goed de tegenstellingen van het Europese politieke systeem weerspiegelt: we zijn zowel op zoek naar consensus als confrontaties. Maar is het een kwestie van kiezen voor het een of het ander?
