Kies een taal
De nieuwe Zweedse regering had op 3 oktober eerst bekendgemaakt dat zij de Palestijnse staat ging erkennen, wat vervolgens op 30 oktober ook gebeurde. En daarna was het Britse parlement aan de beurt: bij de stemming op 13 oktober over een voorstel van de Labour Party hebben de Britse afgevaardigden met 274 tegen 12 stemmen gekozen voor de erkenning van Palestina. Een paar dagen later, op 16 oktober, hebben de Spaanse socialisten in het parlement een resolutie ingediend die ten doel heeft de Palestijnse staat te erkennen.
Het besluit van de Zweedse regering was niet geïmproviseerd en is geenszins overhaast genomen. De nieuwe minister van Buitenlandse Zaken, Margot Wallström, is tussen 2004 en 2009 Europees Commissaris en vice-president van de Europese Commissie geweest. Zij was dus zeer goed op de hoogte van het standpunt van de Europese Unie over dit onderwerp en wist wat de gevolgen zouden zijn van het eenzijdige besluit van Zweden. Je kunt hetzelfde zeggen van het Britse parlement : Groot-Brittannië is niet alleen één van de landen die Israël altijd door dik en dun heeft gesteund, maar ook één van de landen die het kwetsbaarst zijn voor het jihadistische terrorisme. Dat Ed Milliband, de oppositieleider van een land met een permanente zetel in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, de eis van eenzijdige erkenning indient, bewijst dat het klimaat in Europa minder gunstig aan het worden is voor de Israëlische regering. Spanje levert daar nog een bewijs van : dat land was gastheer van de Israëlisch-Palestijnse vredesconferentie in 1991 en is zich sindsdien blijven inspannen om vrede in de regio te bewerkstelligen.
Bedreigingen
Israel heeft altijd bloot gestaan aan bedreigingen van zijn voortbestaan. Soms kwam zo'n dreiging voort uit de vijandigheid van zijn Arabische buurlanden, die zijn bestaansrecht ontkenden, en Israël heeft nooit geaarzeld om hierop te reageren door oorlog te voeren. Een andere dreiging werd gevormd door het terrorisme van Hamas en met Hamas verbonden organisaties, die Israel hebben getroffen met zelfmoordaanslagen. En tenslotte was daar de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad, die de Holocaust in twijfel trok en tegelijkertijd het Iraanse nucleaire programma de vrije teugel gaf. Israël heeft zijn buurlanden militair verslagen, en is erin geslaagd de aanslagen op zijn grondgebied te laten ophouden en de internationale gemeenschap (inclusief Rusland en China) zo ver te krijgen dat zij Iran wil dwingen zijn uraniumverrijkingsprogramma op te schorten. Maar terwijl het deze overwinningen binnensleepte, [[heeft Israël zich er geen rekenschap van gegeven dat de internationale sympathie voor zijn zaak is teruggelopen en de steun voor de Palestijnen is toegenomen]].
De jongste militaire campagne in Gaza, met zijn enorme aantal burgerslachtoffers, is voor veel Europeanen de druppel geweest die de emmer heeft doen overlopen. De Europese regeringen, evenals de pro-Israëlische regering van de VS, zagen zich gedwongen het onverdedigbare te verdedigen. De woede jegens Israël wegens zijn excessen in Gaza is versterkt door de hervatting van de bouw van nederzettingen en het onteigenen van grond op de westelijke Jordaanoever, een daad die de straffeloosheid van de regering van Benjamin Netanyahu aan het licht brengt. De premier is er blijkbaar van overtuigd dat de laksheid van de Europeanen betekent dat hij hen altijd zijn wil zal kunnen blijven opleggen.
Verlies internationale legitimiteit
Israël vergeet iets essentieels: het verlies van zijn internationale legitimiteit is op z'n minst net zo gevaarlijk als alle andere existentiële bedreigingen. [[In de optiek van een groot aantal mensen is Israël allang alle grenzen te buiten gegaan in zijn behandeling van de Palestijnen]], waardoor het zich heeft geschaard bij regimes als het voormalige apartheidsregime in Zuid-Afrika. Tot nu toe hebben die mensen er in het openbaar het zwijgen toe gedaan, ook al hebben ze privé kritiek geuit. Op dit moment beginnen ze zich echter te roeren, in de vorm van de erkenning van Palestina. In zijn valse gevoel van veiligheid lijkt Israël de verandering in de Europese publieke opinie – en de gevolgen daarvan – niet te willen onderkennen.
De waarheid is dat Israël niet veel tijd meer heeft en dat het, als het op deze weg doorgaat, internationaal in een geïsoleerde positie terecht zal komen en een paria zal worden. De eenzijdige erkenning van de Palestijnse staat door bepaalde lidstaten van de Europese Unie zal de zaken niet meteen op zijn kop zetten – de vroegere Warschaupact-landen Bulgarije, de Tsjechische Republiek, Hongarije, Polen en Roemenië, en andere landen als Malta, Cyprus en IJsland, hadden de Palestijnse staat al eerder erkend, zonder dat dat gevolgen had voor Israël. Maar de tendens in de richting van de erkenning van een Palestijnse staat kan duiden op de teloorgang van een strategisch wapen in het Israëlische arsenaal: zijn internationale legitimiteit.
Vertaald door Menno Grootveld uit het Frans
