Kies een taal
Precies een jaar geleden kreeg België, in de woorden van Le Soir, een "flinke blamage" te verduren: voor het eerst wonnen de Vlaamse nationalisten de parlementsverkiezingen met maar liefst 27,8 procent waardoor de N-VA van Bart De Wever de grootste partij in Vlaanderen werd en in Wallonië ging een meerderheid van 37,6 procent naar de PS, socialistische partij van Elio Di Rupo.
België raakte verscheurd tussen deze twee partijen en tussen de verschillende opvattingen die de Vlaamse en de Waalse gemeenschap over het land hebben. Een jaar later is er nog altijd geen regeerakkoord bereikt — ondanks tal van "verzoenings- en bemiddelingspogingen" en andere "verkennende missies" — en beperkt de demissionaire regering zich tot de lopende zaken. En hoewel veel Belgen ontgoocheld zijn over deze situatie, die ze uiterst ingewikkeld vinden, en het beu zijn, hebben ze vreemd genoeg nog altijd vertrouwen in de capaciteiten van hun leiders om uiteindelijk een uitweg uit de crisis te vinden.
Volgens de hoofdredactie van Le Soir staat België nog altijd overeind, maar is het land "iets minder Belgisch geworden":
Het afgelopen jaar zijn de Walen namelijk zo ver gekomen dat ze nu in ieder geval één gemeenschappelijke overtuiging met de Vlamingen delen: wij zijn twee bevolkingsgroepen die onder hetzelfde dak wonen, maar die weinig gemeen hebben. Waar of niet waar? Die vraag wordt tegenwoordig niet meer gesteld; men heeft er akte van genomen. (...)
Nieuwsbrief in het NederlandsDoor de eindeloze onderhandelingen is in het leven van alledag bovendien het besef doorgedrongen dat men in wezen heel goed, ieder voor zich, gelukkig kan zijn. De regionale regeringen zorgen er wel voor dat de besluiten worden genomen die het dagelijks leven draaiende houden. Maar dat is natuurlijk een illusie, want veel problemen die onder de federale regering vallen, worden niet of niet langer aangepakt. (...)
Waar zit de blokkade? Die zit hem in de onderhandelingen met een nationalistische partij die wisselvallige en zeer hoge eisen stelt. En die ervoor zorgen dat de overige Vlaamse partijen niet toegeven. En nu we sinds gisteren weten dat de N-VA in de peilingen 33 procent van de stemmen krijgt en de populariteit van De Wever op 53 procent uitkomt, ziet het er niet naar uit dat hier verandering in komt. Vermoeiend, zorgwekkend en om wanhopig van te worden.
Van Vlaamse kant, merkt politiek commentator Yves Desmet in De Morgen op dat niet alleen de onderhandelingen, maar ook de politieke krachtsverhoudingen muurvast zitten:
Ondanks deze patstelling merkt Desmet op dat het vertrouwen van de burgers in de Belgische politiek er niet minder op is geworden, "ook al komt er helemaal niets uit de bus, ze zijn toch goed bezig”. Volgens hem liggen er twee oorzaken ten grondslag aan deze paradox.
Voor het eerst sinds lang gaat [de politiek] niet meer over alle mogelijke grijswaarden en pietluttigheden, maar over instrumentele en zware keuzes die zich opdringen. Dat is een goede zaak.
Als tweede oorzaak voert hij aan:
Daarnaast installeert zich ook een gevoel van valse veiligheid. Want zelfs na een jaar zonder regering blijft dit land doorlopen, trekt de economie aan, ervaart niemand in zijn directe omgeving dat hij in een 'failed state' zou leven. Als alles dan toch automatisch lijkt te draaien, waarom zouden we ons dan deze koppigheid en immobilisme niet een tijdlang kunnen blijven veroorloven?
Terwijl De Morgen net als La Libre Belgique een interview met Bart De Wever publiceert, heeft De Standaard ervoor gekozen aan verschillende Vlaamse persoonlijkheden te vragen om een brief aan Bart De Wever of Elio Di Rupo te schrijven. Uit de ingezonden stukken die in de krant en op de website te lezen zijn, haalt hoofdredacteur Bart Sturtewagen:
Onbegrip en frustratie over het onvermogen van deze twee leiders om elkaar halverwege te ontmoeten. Er is angst voor wat de gevolgen zullen zijn en ergernis over de onbeweeglijkheid van hen die geroepen waren om de geschiedenis een andere loop te doen nemen.
Sturtewagen ziet in de briven ook een “rode draad”:
Die is dat we allen samen een hoge prijs betalen voor een jaar van getrokken messen.
