Kies een taal
Wat de Britse tabloids er ook van mogen vinden, de Honderdjarige Oorlog en de Slag bij Waterloo maken wel degelijk deel uit van de geschiedenis. Deze week hebben Frankrijk en Groot-Brittannië besloten een militaire samenwerking aan te gaan die uniek is in de bewogen kroniek van hun betrekkingen en die niet eerder in Europa is vertoond.
Op 2 november zijn Londen en Parijs het eens geworden over de oprichting van een "gezamenlijke expeditiemacht" van 5.000 militairen en over het gezamenlijk gebruik van hun twee vliegdekschepen vanaf 2020. Daarnaast zijn er plannen voor industriële samenwerking op het gebied van onbemande verkenningstoestellen, satellieten en andere communicatiemiddelen. Maar de meest verrassende - en de meest symbolische - afspraak is dat het Britse leger vanaf 2014 Franse simulatieapparatuur voor kernproeven gaat gebruiken.
Met dit laatste wordt in kwantitatief opzicht een enorme sprong gemaakt, want dit punt raakt de kern van de Franse defensiedoctrine, die sinds De Gaulle gebaseerd is op nationale soevereiniteit, terwijl het Britse nucleaire arsenaal onder de Verenigde Staten valt. Feitelijk komen de twee heersende opvattingen over defensie in Europa hierdoor nader tot elkaar: een defensie die gewaarborgd wordt door de NAVO onder de atoomparaplu van de Verenigde Staten, en een Europese defensie die deelneemt aan de NAVO, maar die zich autonoom kan opstellen. Temeer daar Frankrijk in 2009 opnieuw is toegetreden tot de geïntegreerde commandostructuur van de NAVO.
Dit akkoord betekent zowel goed als slecht nieuws voor Europa. Het goede nieuws is dat Frankrijk en Groot-Brittannië met deze stap het licht op groen zetten voor Europese synergie op een gebied dat van cruciaal belang is voor de invloed van de EU in de wereld. Maar dan moeten deze twee landen wél buiten het kader van een bilaterale samenwerking stappen. En daar ligt meteen het slechte nieuws. Want zoals de Spaanse commentator José Ignacio Torreblanca in het dagblad El País opmerkt, is men in de overeenkomst van 2 november 'vergeten' om naar het gemeenschappelijk Europees veiligheids- en defensiebeleid te verwijzen. Alsof deze historische toenadering uitsluitend voortkwam uit de noodzaak om te bezuinigen in deze tijden van crisis.
In 1998 spraken Jacques Chirac en Tony Blair in Saint-Malo af om door middel van nauwere samenwerking tussen hun beide landen stappen te zetten in de richting van een Europese defensie. Deze plannen sneuvelden echter omdat de oorlog in Irak roet in het eten gooide. Als Nicolas Sarkozy en David Cameron deze ambitie nieuw leven willen inblazen, dan moeten zij ervoor zorgen dat de militaire eendracht vergezeld gaat van een politieke visie.
