Kies een taal
Dinsdag trad de Britse minister van Buitenlandse Zaken William Hague in de voetsporen van zijn Franse collega Alain Juppé (letterlijk – ze stonden op hetzelfde podium in Parijs) door de mogelijkheid te aanvaarden dat Khadaffi en zijn familie in Libië zouden kunnen blijven, na er maandenlang op te hebben aangedrongen dat hij zou moeten vertrekken.
Gisteren volgde Hague Frankrijk opnieuw door aan te kondigen dat Engeland voortaan de Libische oppositie zou erkennen en de diplomaten uit Londen zou uitwijzen die het oude regime van Khadaffi vertegenwoordigen.
Dit is symboolpolitiek van de ergste soort. De bedoeling is aan te tonen dat de Britse regering nog steeds wil doorgaan met het bevorderen van regime-verandering, ook al geeft zij nu feitelijk toe niet in staat te zijn korte metten te maken met Khadaffi persoonlijk.
De oppositie moet een staakt-het-vuren afkondigen
We hebben onze steun aan de strijdkrachten van de oppositie gegeven, in de blije veronderstelling hierdoor het militaire evenwicht te kunnen veranderen, zodat de oppositie de oorlog zou kunnen winnen. Dat is niet gebeurd. In plaats daarvan heeft zich een patstelling ontwikkeld, die wel eens de hele zomer zou kunnen aanhouden.
Verklaren dat Khadaffi mag blijven zolang hij maar afstand doet van de macht getuigt van ultieme machteloosheid. Het hele punt is dat de Libische leider de macht niet zal afstaan, zolang hij denkt over het militaire vermogen te beschikken om althans een deel van Libië te kunnen behouden. En dat lijkt inderdaad het geval te zijn.
Op de langere termijn zal hij eenvoudigweg terrein verliezen door economische druk en het verlies aan olie-inkomsten. Maar op de korte termijn is het beste beleid voor het Westen niet te blijven rondbazuinen wat hij wel of niet kan doen, maar om de oppositie een staakt-het-vuren te laten afkondigen en gesprekken tussen beide partijen te bevorderen, of dat nu onder de auspiciën is van de Verenigde Naties of van de Afrikaanse Unie.
De Arabische Lente laat zich niet ‘toeëigenen’
Westerse politici – alle westerse politici – hebben een probleem met de toeëigening. Geef ze een potentieel voordelige ontwikkeling als de Arabische Lente, en ze zullen een deel daarvan opeisen. Geef ze een gebeurtenis die een verkeerde wending neemt, zoals in Jemen of Bahrein, en ze zullen zoveel mogelijk afstand daarvan nemen.
Maar de Arabische Lente is niet iets dat zich op deze manier laat ‘toeëigenen’. Het zou prachtig zijn als grote sociale bewegingen als de opstanden in het Midden-Oosten zich vreedzaam zouden kunnen voltrekken in een sfeer van tederheid en licht. Maar ze gaan uiteindelijk over macht, en die wordt door allerlei factoren bepaald, waarvan de meeste lokaal van aard zijn.
Westerse interventies werken niet, tenzij ze voortvarend worden aangepakt en een land daadwerkelijk wordt binnengevallen, maar dan krijg je gelijk alle problemen op je bord die we in Irak en Afghanistan hebben gezien. Het beste westerse beleid is dat van de discrete observatie.
Het gekibbel over de toekomst van Khaddafi moet klaar zijn
Wat niet wil zeggen dat we achterover moeten leunen en niets moeten doen. Maar de beste wapens en de beste prikkels die we voorhanden hebben zijn van economische aard. De erkenning van de Nationale Overgangsraad als de werkelijke regering zal niet veel gewicht in de schaal leggen.
Uiteindelijk zullen de Libiërs zelf hun politieke toekomst moeten bepalen. Maar het minste wat we hun kunnen bieden is een toekomst waarin economische hulp, open markten en vrijheid van beweging hun een beter leven kunnen geven dan wat ze hebben gehad tijdens de jaren van autocratische heerschappij en corruptie.
Open grenzen en immigratie zijn uiteraard het laatste wat Europese politici willen accepteren. Evenmin staan ze te popelen om in deze tijden van bezuinigingen toegang tot hun markten te geven of rechtstreekse economische steun aan te bieden.
Maar neem eens een stap terug en denk na. De Arabische Lente zou wel eens het beste kunnen zijn wat Europa een generatie lang is overkomen. Zij heeft niet alleen de mogelijkheid geopend van een nieuwe politiek voor het hele Middellandse Zeegebied, maar ook van een economische wedergeboorte in Zuid-Europa en Noord-Afrika. Het is tijd voor een antwoord dat veel ruimer is dan het gekibbel over de toekomst van kolonel Khaddafi, hoe akelig hij ook mag zijn.
Bulgarije
Eenmans putsch op Libische ambassade
Op 25 juli plunderde de oud-consul van Libië in Bulgarije de ambassade van zijn land Sofia. Met een aantal landgenoten bestormde Ibrahim Al-Furis de ambassade en verkondigde dat hij de nieuwe vertegenwoordiger van de Nationale Overgangsraad was. Daarop joeg hij het personeel weg en sloot de ambassadeur op. Dezelfde dag nog verklaarde de Bulgaarse regering Al-Furis als persona non grata en gaf hem 24 uur om het land te verlaten.
De Nationale Raad in Benghazi heeft bekend gemaakt Al-Furis niet te erkennen als een van haar diplomatieke vertegenwoordigers. Bulgarije heeft besloten om zijn diplomatieke banden met de ambassade van Libië te bevriezen zolang er geen opheldering is. Al-Furis weigert echter het land te verlaten en "blijft in het gebouw – een diplomaat die niemand vertegenwoordigt, in een ambassade zonder diplomatieke betrekkingen, met politieagenten voor de deur”, vult de Bulgaarse nieuwssite Kapital aan.
