Ideeën Buitenlandse betrekkingen
EU-chef buitenlandse zaken en veieligheidsbeleid Catherine Ashton bij een persconferentie in Jeruzalem in 2010.

Israëls kritiek op Ashton is contraproductief

De parallel die de EU-chef voor buitenlandse zaken heeft getrokken tussen de moord op drie Joodse kinderen in Toulouse en oorlogsslachtoffers in Syrië en in de Palestijnse gebieden heeft in Israël tot grote woede geleid. Maar Israël zou zich niet steeds als slachtoffer voor moeten doen, betoogt columnist Gideon Levy.

Gepubliceerd op 26 maart 2012 om 15:51
EU-chef buitenlandse zaken en veieligheidsbeleid Catherine Ashton bij een persconferentie in Jeruzalem in 2010.

**Alsof de gruwelen van Toulouse nog niet genoeg waren, alsof de verdenking van de betrokkenheid van Al Qaida bij de aanslag niet genoeg was, en alsof de voortdurende kritiek op Israël niet genoeg was, hebben we nu opnieuw een nieuwe denkbeeldige vijand geschapen: Catherine Ashton, hoofd Buitenlandse Zaken van de Europese Unie.

Ashton heeft een paar smakeloze opmerkingen gemaakt over het wrede lot van omgekomen kinderen. Daarbij haalde ze onbedoeld verkeersslachtoffertjes (België), oorlogsslachtoffers (Syrië, Gaza en Sderot) en de slachtoffers van haatmisdrijven (Frankrijk) door elkaar. En onmiddellijk, en ik bedoel écht onmiddellijk, heeft Israël dit opgeklopt tot een internationaal schandaal, ondanks de indrukwekkende staat van dienst van Frankrijk als het om de joodse gemeenschap gaat, in de eerste plaats dankzij de Franse president.**

Israël maakt verbeten jacht op zulke uitlatingen

**Ashton, niet een heel belangrijke functionaris, maar klaarblijkelijk wel één met goede bedoelingen, heeft zich versproken. We beseffen dat haar intenties niet slecht waren, en zeker niet tegen Israël gericht. Dat blijkt als je goed naar haar uitlatingen luistert. Ashton betreurde het lot van kinderen die voor niets om het leven zijn gekomen, zoals politici dat plegen te doen. Maar de grootschalige aanval van Jeruzalem (en Tel Aviv), georkestreerd door de premier en de minister van buitenlandse zaken, en ondersteund door een koor van journalisten en deskundigen, was verkeerd en onnodig, net als de opmerkingen van Ashton zelf.

Niemand zou Ashton zo fel hebben aangevallen als ze een vertegenwoordigster van de Verenigde Staten was geweest. Deze aanval op Ashton en anderen die zich op soortgelijke wijze hebben uitgelaten is verdacht en waarschijnlijk onoprecht. Misschien maken we opnieuw op cynische wijze misbruik van de misstap van een publiek functionaris om nóg meer schuldgevoelens met betrekking tot Israël te los te maken, de wereldleiders nóg meer angst in te boezemen en nóg meer waardeloos politiek rumoer te schoppen.

Nieuwsbrief in het Nederlands

Israël maakt verbeten jacht op dit soort uitlatingen. De implicaties op de langere termijn zijn gevaarlijk. Ashton, die nooit als een vijand van Israël is beschouwd, maar eerder als een typisch Europese functionaris, die vindt dat de Israëlische bezetting moet eindigen, zal misschien beter op haar woorden letten, maar voortaan een grote wrok koesteren tegen Israël omdat het land haar nu vernederd heeft. Dat is niet goed voor het land.**

Palestijnse strijd mag niet worden vergeleken met andere bevrijdingsstrijd

**De Israëlische regering mag nooit met iets anders worden vergeleken – niet met het apartheidsregime en niet met andere onderdrukkers van de vrijheid in de wereld, niet met andere bezetters en niet met andere kolonialisten. Wij zijn altijd anders. De kinderen van Sderot mogen niet worden vergeleken met de kinderen van Gaza, en de kinderen van Toulouse mogen niet worden vergeleken met andere kinderen die elders zijn omgekomen bij nationalistische haatmisdrijven.

Onze kinderen zijn anders, niet alleen voor ons – dat ligt voor de hand. Ze moeten voor de hele wereld anders zijn. Dat is onze onvoorwaardelijke eis. Ook de Palestijnse strijd mag niet worden vergeleken met de bevrijdingsstrijd in andere delen van de wereld. Het lot van iedereen is bezegeld die Israël durft te vergelijken met iets anders.

De mini-storm rond Ashton zal binnen een dag vergeten zijn. Israël zal opnieuw een minuscule overwinning vieren, maar de negatieve bijwerkingen stapelen zich onderhand op. Het was niet Ashton die haar verstand heeft verloren, maar Israël, dat de rol speelt van de eeuwig beledigde partij. En dit gebeurde net op het moment dat de wereld medeleven toonde met de slachtoffers en zich opmerkelijk empathisch opstelde jegens Israël.**

Tegenreactie

Betoog Ashton toont “gebrek aan ruggengraat”

**De toespraak waarin EU-buitenlandchef Catherine Ashton de moord op drie joodse kinderen in Toulouse van 19 maart onder andere vergeleek met het bloedbad van Utøya in Noorwegen en de recente doden in Syrië, Gaza en in Sderot, heeft tot verontwaardigde reacties in Israël geleid:

Deze schandalige vergelijking geeft blijk van een ongelooflijk verknipt waardesysteem gekoppeld aan totale blindheid ten aanzien van de verhoudingen in de wereld en de werkelijkheid in het Midden-Oosten”, schrijft Ygal Walt in het conservatieve Israëlische dagblad Ydiot Aharonot:**

Het is geen wonder dat Hamas zich haastte in loftuitingen over de uitspraken van Ashton, waardoor de Europese morele verwarring nog meer werd benadrukt. […] De gênante “uitleg” van de Europese Unie, waarin de uitspraken van Ashton niet werden ontkend, maar waarin vooral werd beweerd dat het niet haar bedoeling was geweest om Toulousete vergelijken met Gaza, deed er niet meer toe. Hieruit blijkt vooral hoe weinig ruggengraat Europa heeft en hoezeer het de neiging blijft vertonen om van standpunt te veranderen om verschillende groepen te kalmeren, zonder vast te houden aan een geloofwaardig, duurzaam moreel kompas.

We kunnen nu alleen nog maar toekijken hoe het “oude continent” verder afglijdt naar een nieuwe, sombere horizon. Enerzijds is de verwachting dat islamisering als trend verder zal groeien terwijl anderzijds radicale nationalistische partijen in kracht zullen blijven toenemen. Het Europa van de late 20e eeuw, dat plechtig verklaarde tolerantie en liberalisme hoog in het vaandel te houden, zal langzaam veranderen in een chaotische, prikkelbare regio waar verschillende groepen tegen elkaar strijden, waarbij voorbij wordt gegaan aan oprechte morele waarden. Hoe dan ook, mevrouw Ashton hoeft geen excuses meer aan te bieden en evenmin haar uitspraken nader toe te lichten. Tenslotte vormen haar woorden een volstrekt juiste weergave van de stemming van haar geleidelijk in verval rakende continent.

Tags

Are you a news organisation, a business, an association or a foundation? Check out our bespoke editorial and translation services.

Ondersteun de onafhankelijke Europese journalistiek.

De Europese democratie heeft onafhankelijke media nodig. Voxeurop heeft u nodig. Sluit u bij ons aan!

Over hetzelfde onderwerp