Kies een taal
Het Verdrag van Lissabon, dat op 1 december aanstaande in werking treedt, maakt in ieder geval 736 mensen gelukkig: de europarlementariërs, die onderde nieuwe verdragstekst meer bevoegdheden krijgen. Zij gaan meer invloed uitoefenen dan ooit tevoren op de terreinen justitie, binnenlandse zaken en vooral begroting en landbouw. Overigens zonder dat iemand precies weet hoe dat het functioneren van de EU eventueel zal veranderen.
“Ik denk dat men zich op enig moment gaat afvragen: ‘Mijn hemel, wat hebben we gedaan?’”, schreef politicoloog Hugo Brady op euobserver.com. Met het Verdrag van Lissabon is er immers alles aan gedaan om de lidstaten weer in het middelpunt te zetten: met een voorzitter van de Commissie (José Manuel Barroso), een president van de Raad (Herman van Rompuy) en een Hoge Vertegenwoordigster voor het Buitenlands beleid (Catherine Ashton), die werden geselecteerd om de leiders van de grote landen niet in de schaduw te stellen, komt er een einde aan de federalistische ambities. Alles, behalve dan de versterking van de rechten van het Europees Parlement.
Uiteraard is het een goede zaak om meer gewicht toe te kennen aan de enige werkelijk gekozen vertegenwoordigers binnen de hele Europese gemeenschap. Maar bij gebrek aan een echte Europese vertegenwoordiging, met partijen, programma's en verkiezingscampagnes die verder gaan dan de lokale uitdagingen, loopt dit parlement met zijn nieuwe bevoegdheden het risico dat het zich louter op slinkse wijze kan manifesteren.
Een eerste voorbeeld daarvan zouden de hoorzittingen over de Europese commissarissen kunnen zijn. We weten dat de benoemingen van Van Rompuy en Ashton voornamelijk het resultaat zijn van onderhandelingen tussen Europees links en rechts. De europarlementariërs slijpen hun wapens nu al om een kandidaat voor een commissarispost te laten struikelen. Zo staan volgens de Poolse krant Gazeta Wyborcza de Tsjech Štefan Füle en de Hongaar Làszló Andor al in het strafbankje vanwege hun verleden in communistische tijden. Het zou jammer zijn als de Europarlementariërs hun nationale ruzies en hun wens om zich te bewijzen boven het algemeen belang zouden stellen, terwijl er concrete problemen op hen liggen te wachten.
E.M.
