Kies een taal
Als verlengstuk van de grote steden hebben de luchthavens in de loop der tijd nieuwe gebieden gekoloniseerd en zijn ze het symbool geworden van het jachtige nomadenleven. In onze samenleving - die voortdurend in beweging is, in kaart wordt gebracht en van alle kanten wordt bestudeerd - zijn de afstanden kleiner geworden. Tegelijkertijd leidt de wens om de hele wereld in een lichtgevend beeldscherm in te voeren, alleen maar tot meer frustratie. Het beeld van de gesloten, verlaten en stille luchthavens roept - voor zover mogelijk - een grotere angst op dan wanneer het er wemelt van de frequent flyers, zoals de personages die door George Clooney en Vera Farmiga worden gespeeld in de film [Up in the Air](http://www.theupintheairmovie.com/ "Up in the
Air").
Voor miljoenen mensen staan de gebeurtenissen stil
Deze reizigers bezitten een hele reeks pasjes die hun allerlei privileges opleveren. Geroutineerd als ze zijn, kennen ze de luchthavens door en door, beheersen ze de kunst om te overleven in lange rijen en bij het wachten op de koffers, en worden ze niet ongeduldig. Gezien vanuit het vliegtuig, op het moment dat dit het luchtruim kiest, doemen deze onpersoonlijke, geplastificeerde non-locaties, zoals de Franse etnoloog Marc Augé ze omschrijft, op als stedelijke agglomeraties. Luchthavens maken weliswaar een onpersoonlijke indruk, maar de smetteloze vloeren van de luchthaven van Singapore en de opgezette beren op Ted Stevens Anchorage International Airport in Alaska benadrukken dat ze ook een geheel eigen karakter hebben. Essentiële vraagstukken worden - tijdelijk - naar het tweede plan verschoven, omdat al onze acties maar op één doel gericht zijn: aankomen.
Maar soms gaat er een vulkaan spuwen en wordt de lucht bevuild met as. Het luchtruim bevat deeltjes gesteente, kristallen en zand. Er zijn maar weinig dingen die zo complex, maar tegelijkertijd ook zo schadelijk zijn als het pyroclastische materiaal dat door de opstandige IJslandse vulkaan wordt uitgestoten. Het Europese luchtruim is gesloten en voor miljoenen mensen staan de gebeurtenissen stil. Ook de arrogantie van de macht moet eraan geloven: Angela Merkel zag zich gedwongen de nacht in Portugal door te brengen; een groot deel van de wereldleiders was niet in staat de begrafenis van Lech Kaczynski bij te wonen (alsof het noodlot van de luchtvaart een tweede keer toesloeg voor de Poolse president); en tot slot bleef koningin Margaretha van Denemarken op haar 70e verjaardag met een flinke voorraad koninklijke gebakjes zitten.
In 2020 zullen er jaarlijks ruim 200 miljoen vluchten worden uitgevoerd
Naar verwachting zullen er in 2020 jaarlijks ruim 200 miljoen vluchten worden uitgevoerd. Dan zal het overvolle luchtruim worden doortrokken door een eindeloze hoeveelheid fraaie witte strepen: de condenssporen waar wij kinderen op wijzen als er een vliegtuig overkomt, alsof het een engel was. Strepen die staan voor verontreiniging, die hoognodig zou moeten worden teruggedrongen. Net als dat het vliegritueel menselijker zou moeten worden gemaakt, in deze gemeenschap die tussen hemel en aarde leeft, en die, ondanks zijn hygiënische doeltreffendheid en controletorens die het universum bewaken, momenteel wordt lamgelegd door een sponsachtige massa met organische vormen. Een aswolk als metafoor voor deze vluchtige tijden.
