Kies een taal
De kandidaatstellingen beginnen vorm aan te nemen. De strijd zelf zal zich op het scherp van de snede afspelen en de gevolgen hiervan zullen zeer serieus zijn. Want volgens het leeuwendeel van de politieke analisten in Brussel zullen de Europese verkiezingen van 2014, vergeleken met de vorige verkiezingen, grote verschuivingen met zich meebrengen. Met name in het traditionele evenwicht in de grote politieke families die tot op heden het toneel van de Europese Unie gedomineerd hebben.
De uitslag zal worden beïnvloed door de veranderingen binnen de publieke opinie die ten grondslag liggen aan de economische crisis, maar ook door een sterker gevoel van wantrouwen ten aanzien van de regeringscapaciteiten van de huidige politieke klasse. Daarom kunnen we nu alvast rekenen op de opkomst van een paar kleine partijen met een eurosceptisch of zelfs anti-Europees karakter en die – wie weet – misschien zelfs als doelstelling zullen hebben om een minderheidsblokkade in het Europees Parlement te creëren.
Wetgevingsproces op losse schroeven
Deze mogelijkheid zou het wetgevingsproces op losse schroeven zetten, net als de verhoudingen tussen het Parlement, de Commissie en de Raad. De traditionele partijen kunnen de tegenaanval inzetten – en dat is op dit moment het geval – door geloofwaardige kandidaten voor te dragen voor de sleutelpositie binnen de Europese politieke arena, namelijk die van voorzitter van de Europese Commissie. Deze keus is van het allergrootste belang, want in de wandelgangen wordt al de mogelijkheid geopperd om het Verdrag van Lissabon te wijzigen, zodat de functie in kwestie zou kunnen worden samengevoegd met die van de voorzitter van de Europese Raad!
[[De positie van Europa die hieruit zou voortvloeien zou – in termen van macht en invloed – aldus vergelijkbaar zijn met die van de president van de Verenigde Staten.]] Maar, ik herhaal, dit is slechts een idee dat achter de schermen van de politiek rondzingt.
Barroso’s naam schittert door afwezigheid
Laten we eens kijken welke kaarten we op dit moment in handen hebben en welke namen er zijn gevallen in een interview met Joseph Daul, fractieleider van de Europese Volkspartij in het Europees Parlement, dat is opgetekend door een Poolse krant. In de eerste plaats mogen we niet vergeten dat iedere politieke fractie sinds dit jaar haar eigen kandidaten mag voordragen. Zodoende hebben we nu al een naam aan socialistische zijde, te weten Martin Schulz, (de huidige voorzitter van het Europees Parlement).
Maar de EVP [de rechtse Europese Volkspartij] heeft zich nog niet uitgesproken. Daarentegen hebben twee Eurocommissarissen, Viviane Reding en Michel Barnier, zich al in de strijd geworpen, net als de Zweedse minister-president John Fredrik Reinfeldt.
Wat opvalt aan de lijst van Joseph Daul, is de naam van de huidige voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso… want diens naam schittert door afwezigheid (wat niet betekent dat hij definitief van het toneel verdwenen is). Dit geldt ook voor de huidige minister-president van Polen, Donald Tusk, die heeft laten weten dat hij zich geen kandidaat stelt, waarmee hij iedere speculatie de kop indrukt met betrekking tot een mogelijke rechtse kandidaat uit een Oost-Europees land.
Bovendien is het in het kader van een geheel in de lijn der verwachting liggende verkiezingsoverwinning van Merkel in september zeer waarschijnlijk dat de boodschap die Duitsland zal afgeven, niet in het voordeel van Schulz zal zijn. In een dergelijke situatie zou rechts dan ook moeten kiezen tussen Viviane Reding en John Fredrik Reinfeldt. Beide kandidaten zouden makkelijk acceptatie en steun kunnen vinden bij het Europees Parlement. Een andere geloofwaardige kandidaat die nog makkelijker zou liggen, is de Fransman Michel Barnier, die zijn sporen heeft verdiend bij de totstandkoming van de interne markt en zich kan laten voorstaan op een onberispelijke reputatie als onderhandelaar bij het Verdrag van Nice.
Geloofwaardige kandidaten
[[In feite wacht iedereen met spanning af op de verkiezingsuitslagen in Duitsland, want het staat als een paal boven water dat deze van invloed zullen zijn op het verloop van de toekomstige onderhandelingen en de herpositionering van de macht in de Europese politiek.]] Duitsland blijft immers als enige de onbetwiste economische kampioen van de eurozone vergeleken met de uitermate zwakke prestaties van Frankrijk sinds de socialist François Hollande aan de macht is.
Op dit moment beginnen de lidstaten overigens geloofwaardige kandidaten voor te dragen voor de posten van de Eurocommissarissen. Uiteraard zijn deze namen gekleurd gezien de belangen van de politieke partijen in de regering, maar gelukkig worden er ook nog specialisten genoemd die naam hebben gemaakt op hun vakgebied.
Rest ons nog een laatste scenario. Wat als Barroso zich tegen alle verwachtingen in opnieuw kandidaat stelt en met een derde mandaat aan de haal gaat? Dan beginnen we weer helemaal van voren af aan en gaan we over tot de orde van de dag alsof er geen vuiltje aan de lucht is.
