Kies een taal
Als we nadenken over het idee van een verenigd Europa, is het moeilijk om niet de vergelijking met de Verenigde Staten te maken. Wij Europeanen gaan zo op in de onophoudelijke ruzies over de ratificatie van het Verdrag van Lissabon, de uitbreiding van de Eurozone of het Europese buitenlandbeleid, dat we misschien vergeten dat het de Amerikaanse grondwet is geweest die als voetstuk heeft gediend voor een sterke Amerikaanse staat. Oorspronkelijk waren de Verenigde Staten een vage federatie. Tot aan 1792 hadden ze geen gemeenschappelijke munt, en meer dan 100 jaar lang leek het of ze geen echt buitenlandbeleid hadden.
Het latere succes van Amerika is niet alleen te verklaren uit de visie die de ”Founding Fathers” van het land hadden, maar ook uit die van de anonieme kolonisten die de Atlantische Oceaan overstaken op zoek naar persoonlijk geluk, of met de missie om een betere Nieuwe Wereld te bouwen. Vanuit hun nationale en culturele diversiteit hebben ze door de jaren heen een krachtig gevoel van eenheid en Amerikaanse identiteit ontwikkeld.
De laatste uitbreiding en de economische crisis hebben Europa uitgeput. Vandaag de dag is de Unie verdeeld door tegenovergestelde nationale belangen en door het gebrek aan een lange termijnvisie, zowel op individueel als op nationaal niveau. De kloof die de rijke centraal gelegen gebieden scheidt van de arme grensgebieden wordt maar langzaam gedicht. De eerste hebben daar misschien geen behoefte aan, de laatste hebben misschien niet de middelen om het tempo op te voeren, of niet eens om de methode ervoor uit te stippelen. Europa wil graag een ‘soft power’ zijn op het wereldtoneel, maar het vergeet het daarbij dat macht voortvloeit uit eenheid en dat het een visie nodig heeft. Zoals het devies van de Verenigde Staten luidt: “E pluribus unum”, “eendracht maakt macht”. T.J.
