Kies een taal
Als we de in Europa gehouden opiniepeilingen mogen geloven, zou de grote winnaar van de Europese verkiezingen wel eens de niet-stemmer kunnen zijn. Sinds de eerste verkiezingen in 1979 is de opkomst alleen maar afgenomen en de laatste editie schijnt het laagterecord te gaan verbreken – behalve in België, Griekenland, Malta en Luxemburg, waar stemmen verplicht is.
De Europeanen lijken zich niet bepaald te interesseren voor hun vertegenwoordigers in Brussel en Straatsburg. De voornaamste reden hiervoor is het feit dat de nationale politieke leiders de campagne gericht hebben op zaken van binnenlandse aard als veiligheid, immigratie, belasting, enzovoort. Zaken waarop het Europees Parlement slechts zeer beperkte invloed heeft, zoals de voormalige Italiaanse diplomaat Boris Biancheri onlangs nog verkondigde in de kolommen van La Stampa. Hij voegde eraan toe dat de regeringen geen moeite hebben gedaan om uit te leggen hoezeer de door het Parlement genomen besluiten van invloed zijn op het dagelijks leven van de Europeanen. Talrijke politieke leiders beschouwen de verkiezingen van 4-7 juni trouwens, mede dankzij het systeem van evenredige vertegenwoordiging, vooral als graadmeters voor hun populariteit.
Zo kunnen ze mogelijk wijzigingen aanbrengen in het delicate machtsevenwicht van de nationale politiek. Gebrek aan ervaring en het het poppenkastgehalte van bepaalde kandidaten die door veel partijen zijn aangesteld – onder andere gehekeld door het Roemeense dagblad Cotidianul –, getuigen ten slotte, als dat al nodig mocht zijn, van het beeld dat deze partijen hebben (en overbrengen) van de rol van het Parlement. Ondanks alles vormen de Europese verkiezingen de enige gelegenheid voor de burgers van de Unie om rechtstreeks bij Europa betrokken te zijn. Het zou zonde zijn deze kans voorbij te laten gaan.
