Kies een taal
Vorige week krioelde het in de Britse media van de nieuwsberichten die afkomstig waren van de Raad van Europa. Op dinsdag stemde de Raad namelijk unaniem tegen een nationaal boerkaverbod in Europese landen, waarmee opvallend stelling werd genomen tegen pogingen van Frankrijk en Spanje om deze religieuze kledingstukken in openbare ruimten te verbieden. Leden uit de 47 Europese staten die deel uitmaken van de parlementaire vergadering van de Raad waren van oordeel dat met een algemeen verbod op het dragen van de boerka vrouwen die hun gezicht "echt en uit vrije wil" willen bedekken, hierop het recht wordt ontnomen. De Raad drong er vervolgens tevens bij Zwitserland op aan om het algemene verbod op de bouw van minaretten in te trekken, dat als "discriminatoir" wordt beschouwd.
Op donderdag bleek uit een arrest van het Europese Hof voor de rechten van de mens [in Straatsburg, dat verbonden is aan de raad van Europa] dat het Hof het recht op het homohuwelijk niet kan waarborgen. De rechtszaak, die door een homokoppel uit Oostenrijk was aangespannen, heeft in het Verenigd Koninkrijk tot veel ophef geleid: zelfs de regering mengde zich als externe partij in de discussie uit vrees dat er druk op het Verenigd Koninkrijk zou kunnen worden uitgeoefend om het huidige stelsel van geregistreerd partnerschap uit te breiden en het homohuwelijk toe te staan, mocht het koppel als winnaar uit de bus komen.
De Raad riep op tot verbod op hoogfrequente geluidsinstallaties
Op vrijdag verschenen er berichten in de pers over het besluit van de Raad tot het verbod op apparaten waarmee muggen kunnen worden verjaagd en die pijnlijke, hoogfrequente geluiden uitzenden die alleen kinderen en jongeren kunnen horen, en die al door zo'n 25 procent van de Britse gemeenteraden worden gebruikt. De parlementaire vergadering van de Raad riep met algemene stemmen op tot een verbod op dergelijke apparaten, die als "uiterst aanstootgevend" worden beschouwd.
De frequente mededelingen en uitspraken van [Europese Hof voor de rechten van de mens in] Straatsburg kunnen vérgaande gevolgen hebben voor de Britse wetgeving en het beleid in het Verenigd Koninkrijk. Ondanks deze toenemende relevantie blijft de Raad van Europa voor de meeste mensen in nevelen gehuld.
De Raad van Europa is de oudste van moderne Europese instellingen, die in 1949 is opgericht om de Europese burgers te beschermen tegen schendingen van de mensenrechten die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden voorgedaan. Alle Europese landen maken er deel van uit, met uitzondering van Wit-Rusland. Maar sinds 1986 heeft de instelling te kampen met een imagoprobleem, dat volgens de secretaris-generaal, Thorbjørn Jagland, deels te wijten is aan het feit dat de Raad net zoals de Europese Unie als symbool een vlag heeft met 12 gouden sterren tegen een blauwe achtergrond.
De EU is veel prominenter geworden dan de Raad van Europa
De Europese Unie heeft zich ondertussen uiteraard een veel prominentere plaats weten te verwerven dan de Raad, en wordt hiermee dan ook vaak verward, terwijl het Hof van de Europese Unie, te weten het Europese Hof van Justitie in Luxemburg, vaak wordt verward met het Europese Hof voor de rechten van de mens in Straatsburg. Ook heeft de fysieke status van de Raad als het zoveelste lid van de overvloed aan Europese instellingen aan de Frans-Duitse grens de Britten niet echt wegwijzer gemaakt.
Jagland, de voormalige Noorse premier die op dit moment voorzitter is van het Nobelcomité, dat de jaarlijkse Nobelprijs voor de Vrede toekent, "erkent volledig" dat de Raad onder een imagoprobleem lijdt en is voornemens zich te concentreren op zijn kernactiviteiten. Ook wil hij bekijken in hoeverre Europese landen betrokken zijn bij martelingen en de Europese gevangenissen inspecteren. "Het is een wonder dat we controlerende organen hebben die het recht hebben iedere gevangenis in Europa binnen te stappen," vertelde hij me. "Kunt u zich voorstellen dat de Verenigde Staten een internationaal orgaan hiervoor toestemming zouden geven?"
Terwijl de coalitieregering blijft worstelen om haar nieuwe beleid op één lijn te krijgen met de verplichtingen op het gebied van de mensenrechten, tekent de macht van de Raad zich steeds duidelijker af. Het is alleen niet echt duidelijk hoe de organisatie zich beter kan profileren op het politieke en maatschappelijke toneel.
