Wybierz język
„Europa nie powstanie od razu, ani w całości: będzie powstawała przez konkretne realizacje, tworząc najpierw rzeczywistą solidarność”. To zdanie z francusko-niemieckiej deklaracji z 9 maja 1950 roku, uważanej za akt założycielski zjednoczonej Europy, zawsze było sednem konstrukcji europejskiej. Wspomniane „konkretne realizacje” były najpierw natury ekonomicznej: wspólny rynek, wspólna polityka rolna. Potem przyszedł czas na „rzeczywistą solidarność” między obywatelami, czego przejawem program wymiany Erasmus, swoboda poruszania się i przestrzeń Schengen.
Pozostaje jeszcze jedna ważna więź, niezbędna, aby wykuć wspólną tożsamość: kultura. Inicjatywy tego rodzaju, jak Europejska Stolica Kultury czy konferencja pod hasłem „Promować twórcze pokolenie”, która odbędzie się pod koniec lipca, dają stopniowo narodom Unii poczucie bliskości. Dzięki takim sieciom, jak niemiecki Goethe-Institut czy hiszpański Instituto Cervantes wiele krajów przekonało się, że promieniowanie ich kultury również może służyć realizacji tych celów.
Tym bardziej zasmuca wieść, że Szwecja, która sprawuje obecnie przewodnictwo w Unii Europejskiej i ma ambicję powiększenia w niej swoich wpływów, zamierza zamknąć swój jedyny ośrodek kulturalny poza granicami kraju. Jej ministerstwo spraw zagranicznych zapisało likwidację paryskiego Instytutu Szwedzkiegow przedstawionym na początku lata planie oszczędnościowym. Pracownicy Instytutu, chcący go ratować, wystosowali właśnie petycję w tej sprawie. Można jedynie ubolewać nad tym, że nie będzie takiego miejsca, w którym Szwedzi i Europejczycy mogli w rozmaity sposób wymieniać doświadczenia i wzajemnie się poznawać.
