Kies een taal
In The Guardian vergelijkt Seumas Milne de "batterij bezuinigingen" die op 20 oktober zijn aangekondigd door de liberaal-conservatieve regering met "een soort van politieke staatsgreep". Volgens hem is het een "barbaarsheid" die “niet alleen de ingrijpendste overheidsbezuiniging is sinds de jaren 1920”, maar ook aangeeft dat “de door de Tories geleide coalitie de economische crisis niet alleen gebruikt om de staat te beteugelen, maar om tevens de maatschappij ter herschikken”. “Dit zal de shocktherapie van Groot-Brittannië zijn”, meent Milne. "Het is het toppunt van het plan van de conservatieven, waarmee ruim dertig jaar geleden is begonnen, om het hart van de verzorgingsstaat af te breken of, zoals [de minister van Financiën] Osborne het uitdrukt, om de overheidsdiensten ‘een andere vorm te geven’".
In The Independent verwijst Johann Hari naar het gedachtengoed van de IJzeren Dame: “Terwijl Margaret Thatcher op een ziekbed ligt in een privé-ziekenhuis in Belgravia, zetten haar politieke geesteskinderen haar politieke agenda harder en verder voort dan ze ooit had mogen dromen”, schrijft Hari. “George Osborne heeft zojuist uw toekomst op het spel gezet op basis van een extreme economische theorie die in het verleden steeds gefaald heeft, waar en wanneer die ook uitgeprobeerd is”, meent hij.
"Zonder het creëren van banen komen we geen stap verder"
“David Cameron en George Osborne negeren dit. Ze hebben ook de waarschuwingen van de Financial Times in de wind geslagen, de krant die zich het meest kritisch heeft geuit over de bezuinigingsstrategie. Zo hebben ze de waarschuwingen van Nobelprijswinnaars als Paul Krugman en Joseph Stiglitz naast zich neergelegd, die steeds juist bleken te zijn wat betreft de economische crisis. Ook weigerden ze lering te trekken uit het feit dat het land [Ierland] dat ze als model beschouwden in de strijd tegen de recessie (“kijk maar naar de overkant van de Ierse Zee”, zei Osborne) het ontwikkelde land is dat het hardst onderuit is gegaan. In plaats daarvan hebben ze blindelings de ideologische grondbeginselen gehoorzaamd die ze als jonge Thatchertjes geleerd hebben: “maak gehakt van de staat, en zorg ervoor dat de armen het meeste betalen”.
Eenander geluid is te horen in The Times. Camilla Cavendish is van mening dat “het feest voorbij is. En wat een feest was het. Hoogopgeleide elites, dronken van overvloed, waren blind voor de groeiende onvrede van belastingbetalers die hun belastingen, verzekeringen en kijk- en luistergeld zagen toenemen en tegelijkertijd de incompetentie van de politici zagen groeien. Politici werden beoordeeld op hoeveel geld ze toekenden of op hoeveel wetten ze doorvoerden, ongeacht of het land het zich wel kon permitteren of dat de wetten averechts werkten. Hoe moeten we nu een regering beoordelen die minder wil gaan spenderen? De grootste uitdaging van Orborne is om het economisch herstel van Groot-Brittannië weer op de rails te krijgen. Zonder groei zullen nog ingrijpendere bezuinigingen of hogere belastingen nodig zijn”. Maar “als er geen banen worden gecreëerd komen we geen stap verder”, aldus Cavendish. De privésector “*zal zich in alle bochten moeten wringen om te kunnen voldoen aan de vooruitzichten van de minister van Financiën. Zo zullen we meer nodig hebben dan groene energie, een sector waarin de banengroei beperkt is. We zullen de sector nodig hebben waari*n we het beste zijn: financiële dienstverlening”, aldus Cavendish.
