Kies een taal
“Reis en geniet mee terwijl ik teugjes neem van de beste champagne millésimé, in de beste restaurants dineer, onzinnig onderzoek doe op exotische plekken…en dat alles op uw kosten!” Voor een Brit staan Europa en het Europarlement synoniem voor de meest wilde dromen. Daarom heeft Brain Wheeler, BBC-correspondent in Westminster, besloten om naar Straatsburg te gaan om met eigen ogen te zien hoe de Europese democratie in elkaar steekt. Zijn blog is voonamelijk gericht op de nationale kiezers, waarvan maar weinig de namen kennen van de Europarlementariërs waar ze 4 juni op gaan stemmen (ze stemmen altijd op een donderdag). Wheeler is dus vertrokken naar de oevers van de Rijn, Europa’s tweede hoofdstad, om antwoord te krijgen op drie cruciale vragen: wie zijn de ‘nieuwe’ Europarlementariërs? Hoe brengen zij hun dag door ? En vooral: hoeveel verdienen ze en hoe absurd hoog zijn hun onkostenvergoedingen voor hun zogenaamde vitale benodigdheden zoals huisvesting, eten en natuurlijk, millésimé champagne?
Wheelers initiatief is typerend voor de humor van veel Britse komieken zoals Stephen Clarke die zich op het vasteland wagen en dan tot hun grote verbazing beseffen dat het er daar anders aan toe gaat dan thuis. In tegenstelling tot de rumoerige debatten in het Lagerhuis, waar Labour en Tories al schreeuwend discussiëren maar desalniettemin beleefd blijven, zijn de etiquetten in het Parlement in Straatsburg zeer zachtmoedig van aard, in Wheelers ogen. De 785 afgevaardigden hebben elk slechts één minuut spreektijd en nemen in een volstrekt geruisloze zaal het woord over de meest uiteenlopende onderwerpen, zoals de situatie in de Gazastrook, kankerverwekkende pesticiden, of de slechte behandeling van Hongaarse tolken. “In Straatsburg draait alles om het compromis”, concludeert de journalist. “In Westminster is dat woord taboe”.
De eurosceptische verslaggever ontmoet Britse europarlementariërs –uiteraard Labour en Tories, maar ook Groene en nationalistische parlementariërs, om onduidelijke redenen samengevoegd in de European Free Alliance. Een ding hebben allen gemeen: ze klagen over het maandelijks op en neer verhuizen van hun gehele kantoor inclusief secretariaat en tolken van Brussel naar Straatsburg en andersom. Allen zijn heel discreet over het veelbesproken onderwerp van de 287 euro onkostenvergoeding die elke afgevaardigde dagelijks ontvangt, maar Wheeler had dan ook niets anders van hun verwacht: “Ze laten zich allemaal van hun beste kant zien… ik zal geen schandaal openbaren”. Ze zijn het er allemaal echter wel over eens dat in deze tijd van economische crisis het systeem wat transparenter zou moeten zijn.
De afgevaardigden zijn duidelijk trots over hun bijdrage aan de europolitiek, en benadrukken dan ook dat de meeste wetten die op landelijk niveau worden aangenomen, reeds in Straatsburg behandeld zijn. Tijdens een dag van wetsaannames is de journalist Wheeler ondersteboven van de snelheid waarmee de ene na de andere resolutie op een enorm digitaal scherm verschijnt, “als een gigantisch groot bingospel”. Volgens een conservatieve Europarlementariër is het “allemaal theaterspel”: de echte macht, volgens hem, ligt verscholen bij de Brusselse ‘rapporteurs’. Volgens de Britse onafhankelijkheidspartij UK Independence Party, de anti-Europa partij die tijdens de laatste verkiezingen in 2004 9 zetels behaalde, is het één grote komedie. Wheeler beschrijft hoe de afgevaardigden kampioen zijn in het bedenken van Monty Python-achtige scenario’s zoals op 1 januari 2009, toen het Europees parlement het Europees volkslied wilde laten weerschallen in de vergaderzaal ter ere van de tiende verjaardag van de euro. De Engelse nationalisten, nog koningsgezinder dan de koningin, zagen hun kans vrij om roet in het eten te gooien : in plaats van de ‘Hymne à la Joie’ zongen zij het Franse volkslied La Marseillaise, een ode aan de aristocratie…
